Гістарычная рэтраспектыва жанру

Лекцыя Х. Ток-шоў

· Гістарычная рэтраспектыва жанру

· Ток-шоў на радыё, на тэлебачанні, у Інтэрнэце

· Тыпы ток-шоў: праблемнае, сацыяльна-публіцыстычнае,

забаўляльна-публіцыстычнае

· Складнікі і сродкі традыцыйных ток-шоў

· Характарыстыка найбольш папулярных айчынных і замежных

ток-шоў

Англ. talk гаварыць, размаўляць, размова і

show 1) паказваць (паказвацца),

2) выстава, спектакль – “размоўнае

прадстаўленне, відовішча, размоўны канцэрт”

Спачатку некалькі імпрэсій-паралелей.

…Старажытна-рымкі форум. Амфітэатрам бачым у белых тогах патрыцыяў, якія слухаюць або крыкамі, апладысментамі, жэстамі перапыняюць прамоўцу, выступаюць з рэплікамі, пытаннямі — што гэта вам нагадвае?

… Узлесак Белавежскай пушчы вясной. Цецярук такуе — кліча, звяртае на сябе ўвагу самачкі. А побач другі цецярук і таксама такуе: спаборніцтва, такаванне. Штосьці нагадвае?

…Каўказ (у мірныя часы, зразумела). Грузія. Недзе ў гарах — мястэчка, а ў ім на нейкім мясцовым свяце пад ценем вінаградніка — стол, а за ім — добрая сябрына, бяседа. Тамада трымае слова з кубкам (рогам!) сонечнага віна. А што гэта?

…Сцэна Палаца Рэспублікі (або залы “Расія”). Жэня Крыжаноўскі (або Міша Жванецкі) вядуць свой канферанс. Як гэта мы назавём?

…Экран ОРТ—“АНТ”. Штотыднёвая віншавальная “талака” “Поле чудес». Або на тэлеканале “Культура” – “Культурная рэвалюцыя”. А што ж гэта?

Правільна: ток-шоў, “размоўнае (гаворкавае) прадстаўленне”.

Гэта “размоўнае прадстаўленне” у сучасным выглядзе – амерыканскага паходжання. Дзесьці ў 1960-я гг. на экране сталі адаптавацца забаўляльныя канферансы з публікай у студыі. Эстафету размоўнага відовішча падхапіла Заходняя Германія, Еўропа, ну, і затым — свет.

Сёння семантычнае напаўненне ток-шоў адносна шырокае. Само слова “шоў” мае два асноўныя азначэнні: першае — пышнае эстраднае відовішча, канцэртнае прадстаўленне (шоў, ілюзійнае шоў); другое — пераноснае значэнне: што-небудзь знешняе (руск. “показное”), якое разлічана на гучны вонкавы эфект, які не заўсёды можа быць адэкватным эстэтычнаму эфекту і зместу. Да гэтага шэрагу прадстаўленняў адносіцца і палітычнае шоў. Словам, ток-шоў — гэта “размова-дзеянне”, разлічанае на шумны знешні эфект. І лічыцца, што гэта менавіта тэлевізійны масава-публіцыстычны жанр. Але нават кароткі гістарычны агляд фарміравання ток-шоў на радыё сведчыць, што ток-шоў, як, перадусім, гаворкавы (talk) жанр, мае “генетычную “ падставу лічыцца таксама і жанрам радыйным. Аднак па чарзе.

З гісторыі ток-шоў на радыё. Паводле агульнага эмацыянальна-псіхалагічнага ўспрыняцця жанру ток-шоў – гэта, перадусім, славесная, гаворкавая забава і толькі потым можа быць і каментарам, і інтэрв’ю, і, нават, рэпартажам. Дамінантай у ток-шоу на радыё, у прыватнасці, трэба лічыць забаўляльны элемент, які ствараецца сатырычна-забаўляльным канферансам вядучага і ён можа быць і інфармацыйна насычаным (каментарам), і можа быць аналізам і г.д. Аднак без той ці іншай ступені, формы забаўляльнасці гэта будзе зусім іншы жанр.

Адной з падобных на ток-шоў форм вяшчання была вельмі папулярная форма непасрэдных зносін — радыёпраграма з жакеем-мадулятарам у прамым эфіры, які выконваў усе песенныя і танцавальныя (папулярныя) пажаданні слухачоў, што змаглі датэлефанавацца да вядучага. Такія радыёпраграмы ладзіліся прыватнымі радыёстанцыямі Люксембургу, Францыі, ЗША яшчэ ў 50-я – 60-я гг. Нешта падобнае было і ў савецкім радыёэфіры ў 30-я гг., калі вядучы 0 наўпростым эфіры вёў свой рэй-канферанс і выконваў адпаведныя “падводкі” да музычных нумароў або іншых канцэртных выступленняў, да песень у грамзапісе. Звычайна, тэкставыя “падводкі” былі паведамленнем пра тое, хто “заказаў” песню і для каго, або расказам больш змястоўным накшталт міні-нарыса.

Выдатным прыкладам радыйнага ток-шоў з’яўляецца праграма М.Ганапольскага, маскоўскага радыё- і тэлежурналіста. Папулярнасць праграмы складалася з двух асноўных фактараў: гаворкавая і ўвогуле паводзінна-стылістычная “разняволенасць” вядучага, яго нестандартная фармулёўка пытанняў і шырокая папулярнасць гасцей, якія імкнуліся быць нестандартнымі “у адказ”. У прынцыпе, – фактары Ф.Донах’ю (пра яго ніжэй) і галівудскіх стужак (“без зоркі няма касавага фільма”). М.Ганапольскі запрашаў у студыю вядомага палітыка або папулярнага поп-, кінаартыста і “разгаворваў” іх на разнастайныя тэмы, пераважна асабістага і побытавага кшталту. З часам, каб пашырыць сваю аўдыторыю, М.Ганапольскі паставіў у радыёстудыю тэлекамеры, і яго радыёток-шоў пераўтварылася ў тэлевізійнае, але крыху нетрадыцыйнае – без публікі ў студыі. Вонкавая эпатажна-маладзёжная стылістыка вядучага (маладзёжна-спартыўнае адзенне, жакейская кяпурка, павернутая доўгім казырком да тылу, тэхнічны антураж радыёстудыі), яго “настырныя”, нечаканыя пытанні, адпаведная эмацыянальная рэакцыя папулярных людзей, якія “вымушаны” былі раскрывацца крыху інакш, чым прывыкла бачыць у адносінах да іх масавая публіка (публічны “тыпаж”), напаўінтымныя дэталі асабістага жыцця “зоркі”, новыя аўдыёвізуальныя аспекты вобразаў папулярных асоб (сіндром “зазірання ў замочную шчыліну”), пульсуючая энергетыка, вострая эмацыянальнасць М.Ганапольскага, “славесны спектакль”, сатырычны канферанс”, “размоўныя жартачкі і забавы” – усё гэта і стварала эстрадны, відовішчны дынамізм і папулярнасць яго радыётэлевізійных ток-шоў.

Пэўнай разнавіднасцю ток-шоў на радыё можна лічыць музычна-забаўляльныя блокі большасці ФМ-радыёстанцый з удзелам радыёдзіджэяў. Падмуркам такіх “размоўных гукаспектакляў” з’яўляецца інтэрактыўная форма зносін з аўдыторыяй (перадусім, тэлефонныя званкі ў студыю, пейджэрная, СМВ-сувязь). Выкарыстоўваюцца класічныя формы далучэння публікі да эфіру – спаборніцтвы, рэбусы, віктарыны, конкурсы на эрудыцыю, на хуткасць мыслення і інш. Усе вербальныя кантакты з публікай чаргуюцца, звычайна, побытавай поп-музыкай, лірычнай эстраднай песняй або танцаальнай “мелодыяй адпачынку” – простай і павярхоўнай па эмоцыях, разумелай большасцт аўдыторыі “адразу”, без дадатковых якіхсьці псіхалагічных і разумовых высілкаў (накшталт “сімфанічных”).

Бессмяротнай формай такіх радыйных зносін лічацца праграмы-віншаванні або “музычная радыёпошта” – унікальнае жанравае набыццё радыёвяшчання з дня яго народзінаў. У розных варыяцыях такія канферансныя радыёток-шоў складаюць адзін з трох асноўных кампанентаў камерныйнага забаўляльнага радыёвяшчання: актуальная сацыяльная, палітычная інфармаця + поп-музыка + інтэрактыўныя забаўляльныя ток-шоў. Канферанс дзіджэя ў такіх забаўляльных радыёток-шоў, як правіла, ствараецца з мэтай забавіць сллухача жартам, кампліментам, досціпам, звычайна, не кранае хоцькольвечы глыбокія “калектыўнаэфірныя перажыванні”. А сам факт з’яўлення ў радыёэфіры голаса радыёслухача і складае псіхалагічную прыцягальнасць такой, хаця й караценькай, секунднай, але масавай самапрэзентацыі слухача.

Публіцыстычнаць такіх забаўляльных радыёток-шоў складаецца з традыцыйных для радыё такога кшталту формы і зместу фактараў: фарміравання ў масавай радыёпублікі станоўчых сацыяльных эмоцыяў або, іншымі словамі, эфекту сацыяльнай псіхатэрапіі. Такія забаўляльна-камунікатыўныя кантакты, паводле тэорыі псіхалогіі масавага мастацкага перажывання (Л.С.Выготскі, А.В.Луначарскі, Г.Г.Дэкерт Фойгт), ствараюць эффект нейтралізацыі адмоўных псіхалагічных станаў, эмацыянальных напружанняў, якія натуральна назапашваюцца ў працэсе штодзённай жыццядзейнасці чалавека. Псіхалагічная схема ў такіх “размоўных спектаклях” простая: “хаця б на хвіліну з’яўлюся ў цэнтры ўвагі соцень тысяч людзей. Таму ўдзячны радыё і ўсёй супольнасці слухачоў за магчымасць “сябе паказаць”. А калі гэту схему патлумачыць больш шырока, дык навідавоку асноўны кампанент-вынік гэтай формы зносін: стварэнне пазітыўнага сацыяльнага стану ў пэўнай часткі радыёаўдыторыі праз фарміраванне індывідуальных станоўчых эмоцыяў. Такія станоўчыя эмоцыі фарміруюцца ў розных людзей па-рознаму: у кагосьці праз такія “народныя” забаўляльныя радыёток-шоў, у іншых праз радыканферанс і прэзентацыю музычнай класікі, у трэціх – праз канферанс-віктарыну і інш. А ў іншых – і ўвогуле без удзелу якога-небудзь вядучага: дастаткова аптымістычнай або “жыццёва” шматвобразнай мовы і мелодыкі невычэрпнай сусветнай музычнай класікі, напрыклад, ад Букстэхудэ, Баха, Вівальдзі, Рахманінава і інш. класікаў да сучаснага класічнага ж року, нават “класічнай”, стылёвай поп-музыкі.

Значыць, ток-шоў на радыё – гэта вострапубліцстычны жанр масавай электронна-гукавай камунікацыі, зместам і публіцыстычнай падставай якой з’яўляюцца актуальныя сацыяльныя, палітычныя, культурныя праблемы і пытанні або размоўная забаўляльная гульня з музычнымі нумарамі. Паводле псіхалогіі “ананімнага ўспрыняцця” галасоў па радыё, колькасць удзельнікаў радыёток-шоў пажадана не больш за чатыры. “Пяты”, а тым больш “шосты-сёмы” галасы не запамінаюцца персанальна. Аснова масавай камунікцыі ў ток-шоў – адкрыты, дэмакратычны (пераважна, десцэнзурны) дыялог, у якім кожны з удзельнікаў такой дыялогавай формы зносін мае шырокае, без сацыяльных наступстваў права на ўласнае, суб’ектыўнае, адкрытае выказванне.

Сацыяльна-псіхалагічнай асаблівасцю жанра радыёток-шоў выступае гукава-тэмбральная і асабовая персаніфікацыя, перадусім, самога вядучага, а таксама ўдзельнікаў праграмы ў жанры ток-шоў. Акрамя інтэлектуальных, інфармацыйна-камунікатыўных функцый, жанр ток-шоў выконвае і сацыяльна-псіхатэрапеўтычную функцыю – як аўдыяльна-інфармацыйны сродак нейтралізацыі адмоўных сацыяльна-асабовых псіхалагічных станаў.

Такім чынам, жанр радыйнага ток-шоў, як і ўсе жанры электроннай журналістыкі, мяняецца, трансфармуецца, сінтэзуецца з іншымі жанрамі і формамі гукавых масавых зносін. І змены гэтыя адбываюцца пад прэсам і новых інфармацыйна-пачуццёвых патрэб, і пад уздзеяннем новых тэхнічных ітэхналагічных адкрыццяў, і ў прынцыпе аб’ектыўнага жадання чалавецтва да зменаў, да руху, да ўсведамлення “панарамнасці” нашага быцця ў часе і прасторы.

З гісторыі тэлевізійных ток-шоў. “Продкам” тэлевізійнага ток-шоў можна лічыць вельмі папулярны ў свой час (60—70-я гг.) мастацка-забаўляльны савецкі “эмбрыён” ток-шоў — “Голубой огонёк» на ЦТ і як заканамерны мясцовы “тэлеклон” — “Блакітны агеньчык” на БТ: забаўляльны канферанс з папулярнымі песнямі і артыстамі, прадстаўнікамі “народа” за столікамі тэлекафэ, з апладысментамі.

Пэўныя “перадперадачы” у стылістыцы, падобнай на сучаснае ток-шоў, былі створаны на Беларускім тэлебачанні яшчэ ў 70-я гады. Праўда, тады гэтыя праграмы называліся інакш: дыскусійнымі праблемнымі цыкламі, каментарамі, аператыўным інфармаваннем, святочнымі кампазіцыямі ў прамым эфіры, тым жа “Блакітным агеньчыкам” і г. д. Таму сказаць, што ток-шоў — толькі амерыкнскага паходжання — сказаць няпраўду, недакладнасць.

Але, як акрэслены сучасны жанр з назвай “ток-шоў” – гэты жанр уварваўся на расійскі і беларускі тэлеэкран, як вядома, са Злучаных Штатаў. І спачатку мы атрымалі маскоўскі варыянт, а затым і на беларускім экране з’явіўся свой, айчынны “сколак” папулярнай формы эфірных зносін. На наш погляд, айчынныя ток-шоў і ёсць сапраўды пэўныя “сколкі”, тавары “другаснай якасці”, як і многія іншыя праграмы і жанры на расійскім і, тым больш, на беларускім экране і ў эфіры радыё, большасць якіх была запазычана, скапіравана з захадніх праграм.

Аднак факт “перадгісторыі” руска-беларускага ток-шоў у наяўнасці, таму наша задача прасачыць яго мясцовыя асаблівасці.

Так, менавіта БТ у 70-я гг. мінулага стагоддзя стварыла такія праграмы, якія сёння можна смела трактаваць як беспрэцэдэнтныя, бо ўся сістэма ідэалагічнага і палітычнага ўздзеяння была задзейснена ў тых праграмах. Для павышэння якасці прадукцыі ўсіх галін вытворчасці была запушчана цыклавая публіцыстычна-крытычная праграма “ТэлеАТК”. Яе выпускі рыхтаваліся ў асноўным па-за межамі студыі: у фабрычных клубах, чырвоных кутках, у спецыялізаваных магазінах. Для ўдзелу ў передачах запрашаліся прадстаўнікі прадпрыемстваў, што выпускалі прадукцыю, якасць якой абмяркоўвалася на чарговым пасяджэнні “ТэлеАТК”. Кожны з удзельнікаў мог выступіць з пытаннем — і выступаў (чым не пытанні з публікі ток-шоў?). На адрас праграмы паступала процьма пісьмаў, званкоў, яны абагульняліся і прымаліся ў якасці чарговых тэм для абмеркавання ў “ТэлеАТК”. Як пішуць аўтары вучэбна-метадычнага дапаможніа “ История белорусского телевидения”, — “только за один год на четырнадцати заседаниях “ТелеОТК” были всесторонне рассмотрены вопросы качества, ассортимента и внешнегог вида трикотажных, швейных изделий, тканей, обуви, радио— и телеаппаратуры, посуды, мебели спортинвентаря, спортивной формы и т.д. В присутстии телезрителей и при их непосредственном участии (письмами, звонками на студию телевидения) рассматривались и обсуждались многие точки зрения на решение поставленных проблем. Вопросы ставились деловито, конкретно, с использованием острых критических материалов о недостатках в работе.” [ч.1, с. 49].

Зробім скідку на тагачасную ідэалагічную стылістыку тэксту прыведзенай цытаты (1988 г.) і на тое, што тэлебачанне ўзяла на сябе не ўласцівыя функцыі вытворчай структуры (так скіроўваў яго працу аддзел прапаганды і агітацыі ЦК КПБ) — тады гэта было нормай: калектыўнае абмеркаванне ўсяго, нават інтымных шлюбных адносін (на пасяджэнні парткама, скажам). Такі “кітайска-партыйны” стыль грамадскага жыцця, тым не менш, прыносіў плён, бо экран тэлебачання пераўтварыўся ў агульнаграмадскае “лобнае месца”, аднойчы трапіўшы на якое міністр, дырэктар, кіраўнік там, часта, і заканчваў сваю кар’еру. Такім чынам, галоўным практычным вынікам гэтай востракрытычнай праграмы было стварэнне грамадскай думкі паводле неабходнасці павышэння якасці прадукцыі і грамадскі кантроль (амаль як у перыяд галоснасці!) за дзейнасцю прамысловай вытворчасці..

Архівы ды некаторыя публікацыі паводле гісторыі айчыннага вяшчання даводдзяць яшчэ некалькі прыкметных прыкладаў стварэння праграм, у якіх можна даволі дакладна выявіць сучасныя элементы ток-шоў. У 1976 годзе адбылася прэм’ера цыкла на “вечную” тэлевізійную тэму — “Служба добрага настрою”. За мэту аўтары (журналістка Галіна Краўчук і рэжысерка Тамара Барысёнак) паставілі інфармаванне насельніцтва па найважнейшых пытаннях і праблемах, што ўзнікалі у сістэме сацыяльнага развіцця. На сённяшні час гэту цыклавую праграму можна назваць выключным “даўгажыхаром” на экране: каля дзесяці гадоў! Што было падобнае на сённяшняе ток-шоў? Ды амаль усё: 1) па змесце — вострая, актуальная тэма з сацыяльнай (максімальна набліжанай да “простага” гледача) галіны; 2) па форме — калектыўнае абмеркаванне тэмы або праблемы, у студыі — галоўны (па тэме) спецыяліст, у горадзе працуе ажно тры (!) ПТС (ля кінатэатра “Кастрычныік”, універмага “Беларусь” і адна ў Віцебску ля цэнтральнага гастранома (!), да таго ж прамая тэлефонная сувязь у студыі. Атрымліваецца, што тагачасная перадача нават перабольшвала па маштабах, так мовіць, “запрошанай” публікі, бо публікай патэнцыяльна станавілася некалькі мільёнаў тэлегледачоў у момант выхаду перадачы ў эфір.

У другой палове 1980-х гг. прыгадаем таксама папулярную і ў эксперыментальным плане адметную масавую праграму “Маладзёжны тэлевізійны цэнтр” (МТЦ). Гэта была форма-жанр як рэха перабудовы, якая пачалася ў палітычным і грамадскім жыцці СССР. “Галоснасць, перабудова” у межах тэлебачання ўвасабляліся ў форме адкрытага, наўпростага (прамога) эфіру. І гэта была асаблівая прыцягальнасць праграмы, бо дэманстравала кантраст бесцэнзурнага (прамога!) эфіру былому падцэнзурнаму, падкантрольнаму. МТЦ доўжыўся ад 2,5 да 4-х гадзін. Гэта была ў пэўным сэнсе публіцыстычная кампазіцыя, эфірны блок тэлевяшчання, які напаўняўся зманціраванымі сюжэтамі, а асноўныя рубрыкі забяспечваліся прамымі ўключэннямі 2—3-х ПТС (першы паверх студыйнага комплексу — хол, у горадзе і ў студыі з мэтай павялічыць колькасць камер, бо ў студыі іх было толькі тры—чатыры плюс столькі ж з ПТС). МТЦ ствараўся і рэжысіраваўся як дыскусійна-інфармацыйны комплекс, у якім адначасова дзейнічала некалькі секцый па інтарэсах. І вось яна “изюминка» — у студыі, у хол (дарэчы, дзею ў ім можна было назіраць з вуліцы ў вялікае акно хола) маглі зайсці “усе жадаючыя” — галоснасць жа была ў СССР! У жанры ток-шоў адбывалася дыскусія ў маладзёжным клубе “Субяседнік”: запрашаўся цікавы госць, збіралася вялікая аўдыторыя школьнікаў або студэнтаў, вядучыя (Андрэй Эзерын і Таццяна Ягорава) і праводзілі сапраўднае ток-шоў. МТЦ быў у эфіры 4 гады.

Прамежкавым прыкладам маладзёжнага ток-шоў назавём забаўляльную праграму “Карамболь”, якая з цягам часу сышла ў нябыт1.

У пэўным сэнсе рэхам, вострацікавым адбіткам часу былі палітычныя тэледэбаты, якія ладзіла маладзёжная рэдакцыя (вядучыя С.Вінаградаў і Т.Ягорава). На працягу дзвюх гадзін у наўпростым эфіры і стваралася “гаворкавае прадстаўленне”, бо, як правіла, запрашаліся госці з рознымі ідэалагічнымі пазіцыямі, нават, палітычнымі платформамі. Не менш цікавым творчым эесперыментам у стылістыцы “народнага ток-шоў” былі праграмы пад шматзначнай назвай “Парламент-2”. Усталёўваўся мост паміж студыяй на Макаёнка, 9 і ПТС ля кінатэатра “Кастрычніцкі”. Там, на вуліцы вядучая рыхтавала дыскусійную “тусоўку” паводле пазначанай тэмы – меркаванне “з вуліцы”, у стылістыцы “народ сказаў”. Звычайна, тэмай было пытанне або праблема, якія ў той час абмяркоўваў Вярхоўны Савет БССР.

Мастацка-публіцыстычным агульнанацыянальным ток-шоў можна назвзаць эксперыменты студыі “Тэлесябрына”, якая дзейнічала пры Дырэкцыі праграм БТ з 1991 па 1997 гг. За гэты час пад эгідай Тэлесябрыны” былі створаны ў эфіры і жанрава “пашыраны” многія праграмы. У прыватнасці, эксперыментальна былі трансфармаваны жанры кампазіцыі, ток-шоў, створаны жанр “відмузтэру” – сінтэзаванае спалучэнне некалькіх відаў мастацтва, у тым ліку ў наўпростым эфіры “пры ўдзеле аўдытоырі” і інш.

У жанры пашыранага ток-шоў (аўдыторыя ў студыі – да межаў усёй актуальнай аўдыторыі рэспублікі) ствараліся тэматычныя святочныя, духоўна-публіцыстычныя блокі ў дні адноўленых Хрысьціянскіх Калядных святаў Вялікадня, Дзядоў і іншых. Гэта былі тэлевізійныя водгукі на ўсплеск інфармацыйна-камунікатыўных патрэб аўдыторыі паводле забароненых хрысціянскіх і народных святаў, культурнага і нацыянальнага адраджэння. Як рэха і публічная неабходнасць былі створаны святочныя публіцыстычныя мастацка-віншавальныя праграмы-кампазіцыі. У канцэпцыю былі закладзены асноўныя прынцыпы тагачаснай масавай электроннай камунікацыі: у прамым эфіры па схеме “тут і зараз”, у гэты момант ствараецца мастацка-публіцыстычная дзея, у якой даецца магчымасць таксама ў “жывым” эфіры прыняць удзел любому жыхару нашай рэспублікі, які толькі можа і хоча хаця б датэлефанавацца да мадэратараў у студыі або да спецыяльна задзейснеых журналістаў у абласцях. Найбольш актыўныя тэлегледачы прыходзілі наўпрост у студыю, расказвалі цікавы момант сваёй ці сяброўскай гісторыі або проста віншавалі сваіх родных з дапамогай журналістаў і артыстаў, таксама спецыяльна запрошаных для ўдзелу ў праграме. Іншымі словамі, гэта было шоў, была спроба надаць тэлебачанню новы статус — электроннага сродку, з дапамогай якога можа стварацца жывая, непасрэдная, “у гэты момант” масавая — народная камунікацыя-зносіны, насычаная аптымістычнай і мастацкай публіцыстыкай, скіравананай на стварэнне толькі мажорнага, толькі станоўчага сацыяльна-псіхалагічнага настрою і, увогуле, грамадскага стану.

Аднім з адносна блізкіх па часе прыкладаў ток-шоў былі дзве сацыяльна-публіцыстычныя праграмы — “Будні” і «Гэта мая праца».

Тут працытую зноў Л.Гарохаву – адну з аўтарак праграмы “Будні”: “Следует признать, что прорывом на белорусском телевидении в отношении жанра ток-шоу были проекты Павла Кореневского. Именно эти программы представляют собой «мыльное» ток-шоу «Это моя работа», общественно-политическое ток-шоу «Будни». …Как он сам отмечает, «изначально это была идея создать молодежное ток-шоу, в основу положить разрешаемый конфликт…мы изначально ориентировались на молодежную аудиторию с целью помочь молодым разобраться в каких-то вопросах, адаптироваться». Эти передачи были построены по всем характерным правилам (признакам) ток-шоу: открытый диалог, участие ведущего как полноправного участника дискуссии и актуальные темы как показатель зрелищности и публичности действия.»*. Ток-шоў “Будні” з’явілася ў 2000 годзе і было знята з эфіру праз 1,5 тэлевізійныя сезоны.

Прыгадайма яшчэ шэраг праграм у жанры ток-шоў на БТ: музычна-забаўляльны праект “Пяць зорак”, шумная праграма “Каманда Кухто”, да таго — вельмі папулярная спартыўна-забаўляльная праграма “Асілак”, падлеткавае ток-шоў “5 х 5”, на АНТ – ток-шоў “Выбар”.

Такім чынам, беларускае тэлебачанне мае свой дастаткова вялікі па аб’ёме і па тэмах вопыт, як і вопыт па развіццю сродкаў моднага і папулярнага публіцыстычнага жанру ток-шоў. Больш таго, менавіта ў праграмах 70-90-х гг., якія не былі пазначаны як ток-шоў, можна адзначыць больш прафесійную адпрацоўку спецыфічных якасцей гаворкавага жанру.

Дата добавления: 2014-01-04