Старабеларуская пісьмовая мова

Старабеларуская літаратурная мова – гэта мова пісьмовых помнікаў, якія ствараліся на землях сучаснай Беларусі ў перыяд існавання Вялікага княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай. У функ­цыя­нальна-стылявых адносінах старабеларускія тэксты надзвычай разнастайныя, сярод іх вылучаюць помнікі:

· канцылярска-юрыдычныя (акты, граматы, дагаворы, статуты, судзебнікі);

· свецка-мастацкія (летапісы, мемуарныя творы, паэтычныя тво­ры, перакладныя рыцарскія раманы, перакладныя хронікі і храно­графы);

· рэлігійныя (кананічныя тэксты, агіяграфічныя і апакрыфічныя творы, павучальная і прапаведніцкая літаратура, палемічныя творы);

· навуковыя (слоўнікі, буквары, граматыкі).

Аналіз пісьмовых помнікаў ХIV–XVIII стст. дазваляе выявіць асаблівасці старабеларускай літаратурнай мовы на фанетычным, лексічным і граматычным узроўнях, раскрыць сувязь стара­беларускай літаратурнай мовы са старажытнарускай літаратурнай мовай і жывой мовай, вызначыць ролю іншых моў (царкоўна­славянскай, польскай, лацінскай і інш.) ва ўзбагачэнні і ўдаскана­ленні старабеларускай літаратурнай мовы, прасачыць ступень упарадкаванасці і заканамернасці выкарыстання выяўленчых срод­каў у розных жанрах старабеларускай пісьменнасці.

Пераважная большасць рыс, якія сведчаць пра непаўторнасць і своеасаблівасць старабеларускай літаратурнай мовы, сфармірава­лася пад уплывам жывой гаворкі. У першую чаргу трэба звяртаць увагу на ўласнабеларускія лексічныя і фразеалагічныя сродкі, а таксама гукавую адметнасць слоў агульнаславянскага або агульна­ўсходнеславянскага паходжання, іх словаўтваральныя асаблівасці, семантыку, лексічную спалучальнасць.

У галіне фанетыкі на сувязь старабеларускай літаратурнай мо­вы з жывой мовай беларускай народнасці паказваюць наступныя рысы:

· аканне і яканне, дзеканне і цеканне, якія ў пісьмовых помніках таго часу адзначаліся вельмі рэдка;

· гукі ы, и на месцы ранейшых напружаных ъ, ь перад ј: биися, пи, злыи;

· чаргаванне ро, ло, ле з ры, лы, ли ў становішчы паміж зычнымі, калі ў гэтых складах о, е паходзяць са старажытных ъ, ь: грымети, задрыжало;

· прыстаўныя о( пазней а), и перад пачатковымі санорнымі р, л, м пры збегу зычных, які атрымаўся ў выніку страты рэдукаваных: имгла, оржаныи;

· змены э (е) у о (ё): ничого, шостый;

· афрыката дж, якая ў помніках перадавалася па-рознаму: hз дж ивалъ, розъе жч алъ;

· фрыкатыўны г: грому, где; выбухны г перадаваўся па-іншаму: кгвалтъ, квалтъ;

· фанетычнае падаўжэнне зычных (адзначалася рэдка): беззаконне, кохане;

· зацвярдзелы р: по мору, крыкъ;

· паслядоўнае зацвярдзенне шыпячых: иншыхъ, ножы, ночъ;

· ў (у нескладовае) у закрытых складах на месцы в, у, л (перадаваўся літарай в): у Ризh, навчилъ; прышовъ;

· прыстаўныя в, г: возерище, гусеница;

· цвёрдыя д, т у запазычаных словах: палhстынскому;

· зацвярдзенне губных на канцы слова: семъ, церковъ.

Акрамя таго, у беларускіх помніках часта пішацца е на месцы h (сено) і # (тысеча).

З граматычных (марфалагічных і сінтаксічных) асаблівасцей жывой мовы ў пісьмовых помніках найчасцей адлюстроўваліся:

· скланенне назоўнікаў тыпу боль, степъ па ўзоры скланення назоўнікаў тыпу городъ, край;

· параўнальна шырокае ўжыванне канчатка -у, -ю ў родным склоне адзіночнага ліку назоўнікаў мужчынскага роду: окно ковчегу, звукъ грому;

· канчатак - ы ў множным ліку назоўнікаў мужчынскага і ніякага роду: волы, возы;

· пашырэнне канчатка -овъ, -евъ у множным ліку ў родным склоне: городовъ, полевъ;

· канчаткі -ого (-его), -ому, -ему ў прыналежных прыметніках мужчынскага роду ў адзіночным ліку: братового;

· канчатак -ымъ, -имъ у месным склоне адзіночнага ліку прымет­нікаў, дзеепрыметнікаў і неасабовых займеннікаў мужчынскага і ніякага роду: въ новымъ, въ тымъ;

· формы вышэйшай ступені параўнання прыметнікаў на -ейш- пасля шыпячых: легчеишии;

· пашырэнне форм займеннікаў тыпу мене, тебе, себе, тобе, собе, всихъ, тымъ, а таксама той, тая, тое, хто, што, инъшии і г. д.;

· формы інфінітыва тыпу стерегчи; асабовыяформы дзеясловаў 1-га спражэння тыпу несе, коле; формы загаднага ладу ў 2‑й асобе адзіночнага ліку тыпу порадь, сечи; формы загаднага ладу на -мо і -мы ў 1-й асобе множнага ліку: седимо, несhмы; ужы­­ванне часціцы нехай (хай) у 3-й асобе адзіночнага і множ­нага ліку: нехай збираеть, нехай так и будуть;

· пашырэнне дзеепрыслоўяў на -учи (-ючи), -ачи (-ячи): просячи, слухаючи;

· злучнікі але, або, каб і інш.;

· супадзенне прыназоўнікаў съ, изъ у прыназоўніку зъ;

· шырокае ўжыванне поўных прыметнікаў у функцыі выказніка: былъ хворыи;

· спалучэнне лічэбнікаў два, три, четыри з назоўнікамі ў форме назоўнага склону множнага ліку: три возы;

· пашырэнне канструкцый з выказнікам, выражаным творным склонам назоўніка або прыметніка: былъ ему слугою;

· ужыванне форм вышэйшай ступені параўнання прыметнікаў у спалучэнні з назоўнікам у вінавальным склоне з прыназоўнікам за, надъ і ў родным склоне з прыназоўнікам отъ/одъ: лепшии за его, солодшие надъ медъ, вышеи отъ всихъ;

· выражэнне прыналежнасці поўнымі прыметнікамі: некрашового здабытка.

Пераважная большасць пералічаных рыс адлюстравалася так­сама і ў помніках, напісаных на тэрыторыі сучаснай Украіны. Пры размежаванні тэкстаў улічваюць месца ўзнікнення, нацыянальную прыналежнасць аўтара, некаторыя палеаграфічныя рысы і спецы­фіч­ныя ўкраінскія рысы: напісанне и замест этымалагічнага h (си­но – сhно, анh – ани); так званы новы h замест е ў закрытых складах: нарожhнья; у, ю, и замест о, е ў закрытых складах: шистьдесятъ.

Узнікненне некаторых спецыфічных з’яў старабеларускай літаратурнай мовы можна растлумачыць уплывам польскай і лацінскай моў.

Выявіць лексічныя запазычанні з польскай мовы дапамагаюць этымалагічны аналіз і такія прыметы, як наяўнасць у словах:

· насавых галосных: свентити;

· непаўнагалосных складоў ро, ло: змрокъ;

· спалучэння дл: быдло;

· спалучэнняў ге, ке: гербъ, кепско;

· спалучэння ар на месцы ўсходнеславянскіх ер, ор: твардыхъ, чарныи;

· ло на месцы ўсходнеславянскага ол: слонце;

· је на месцы ўсходнеславянскага о на пачатку слова: едность;

· е ў сярэдзіне слова на месцы ўсходнеславянскага о: велна, посельский;

· р на месцы ўсходнеславянскага ро, ръ: крвавы, трвога;

· ц на месцы ўсходнеславянскага ч: моцъ, цуратися;

· канчатак - а ў словах мужчынскага роду назоўнага склону адзіночнага ліку: монарха, юриста.

Уплыў польскай мовы праявіўся і ў формах слоў, запазычаных з іншых моў: напрыклад, нямецкі s перадаецца праз ж (Soldner – жолнеръ), нямецкае g праз г або кг (гвалтъ і кгвалтъ).

? Заданні

1. Раскрыць сутнасць паняцця «другі паўднёваславянскі ўплыў», адзначыць станоўчыя і адмоўныя аспекты гэтага пра­цэсу, акрэсліць яго значэнне ў размежаванні пісьмовых традыцый Маскоўскай дзяржавы і Вялікага княства Літоўскага.

2. Вылучыць і ахарактарызаваць этапы ў гісторыі выкарыстання царкоўнаславянскай мовы на беларускіх землях.

3. Супаставіць паняцці старабеларуская мова, стара­ўкраінская мова, руская мова, простая мова (малва).

4. Падрыхтаваць тэзісны план адказу на пытанне «Узнік­ненне кнігадрукавання на беларускіх землях і яго значэнне для развіцця старабеларускай літаратурнай мовы».

, Літаратура

1. Прыгодзіч М. «Для простых людей языка русского…»: Сымон Будны і яго «Катэхізіс» // Роднае слова. 1994. № 3. С. 23–27;

2. Францыск Скарына і яго час: энцыклапедычны даведнік. Мінск, 1988.

5. Растлумачыць значэнне тэрмінаў вязь, скорапіс, інкуна­була, палеатып, старадрук.

6. Ахарактарызаваць навуковую літаратуру, створаную на тэрыторыі ВКЛ у XVI–XVII стст. Падрыхтаваць анатацыю аднаго помніка (буквара, слоўніка ці граматыкі).

, Літаратура

1. Батвіннік М.Б. Азбука на ўсе часы. Мінск, 2003.

2. Паўлавец Д. Настаўніца добрай славянскай мовы: «Граматыка» Лаў­рэнція Зізанія // Роднае слова. 1996. № 2.

3. Старабеларускія лексіконы. Мінск, 1992.

4. Яскевіч А.А. Старабеларускія граматыкі: да праблемы агульнафілала­гічнай цэласнасці. Мінск, 2001.

7. Запоўніць табліцу «Моўныя асаблівасці помнікаў стара­бела­рускага пісьменства (арфаграфічныя, марфалагічныя, сінтаксічныя, лексічныя, стылістычныя)»:

Група помнікаў	Помнікі (3–4 прыклады)	Моўныя асаблівасці
Канцылярска-юрыдычныя помнікі
Летапісы
Рэлігійныя творы (перакладныя і арыгінальныя)
Палемічныя творы
Вершаваныя творы
Сатырычныя творы

8. Растлумачыць значэнне тэрмінаў укладная грамата, даравальная грамата, судзебнік, статут, метрыка, трыбунал, летапіс, хроніка, кароткая і пашыраная рэдакцыя летапісу, спіс летапісу, эпіграма на герб.

9. Прачытаць ўрывак, пісьмова перакласці яго на сучасную беларускую літаратурную мову. Прааналізаваць мову ўрыўка па наступнай схеме:

· выявіць традыцыйныя для старажытнарускай пісьменнасці фане­тычныя і марфалагічныя рысы (у тым ліку царкоўна­славянізмы);

· назваць спецыфічныя фанетычныя і граматычныя асаблівасці жывой беларускай гаворкі;

· вылучыць моўныя з’явы, абумоўленыя ўплывам іншых моў;

· назваць тэматычныя групы прадстаўленай ва ўрыўку лексікі і ахарактарызаваць яе з пункту гледжання паходжання і далейшага лёсу ў беларускай мове;

· вызначыць ступень літаратурнай апрацоўкі мовы, наяўнасць срод­каў мастацкай выразнасці.

, Літаратура

1. Булыка А., Жураўскі А., Свяжынскі У. Мова выданняў Францыска Скарыны. Мінск, 1990.

2. Булыка А.М. Развіццё арфаграфічнай сістэмы старабеларускай мовы. Мінск, 1970.

3. Булыка А.М. Лексічныя запазычанні ў беларускай мове XVI–XVIII стст. Мінск, 1980.

4. Мова беларускай пісьменнасці ХІV–ХVІІІ стст. Мінск, 1988.

5. Прыгодзіч М. Беларускія летапісы // Роднае слова. 1993. № 10.

Тэкст 1. А се • язъ великий князь • андрей полоцкий • далъ есми святой троици реку звану •з гоны з бобровыми • отъ звана • отъ запада • до дрисы • а къ той реце никому прихода нhтъ • а по моемь животh • который князь иметь отнимати• судить ему святая троица • да будеть проклятъ (Даравальная грамата князя Андрэя Полацкаму манастыру, раней 1399 г.).

Тэкст 2. А коли бы злодhй што у кого укралъ, а и гдh украдhно, а тамъ его ухватятъ съ лицомъ, а он у домъ не принеслъ, жона и дhти не поживали: злодhй терпи, а жона и дhти и домъ ихъ невиненъ. А коли злодhй изъ дому вышелъ, а украдеть што и потеряеть, а любо што изьhсть, а кромh жоны и дhтей: ино домовыми статкы, што того татя властное, заплатити; а жона и дhти, и статкы женьни отъ того порожни…(Судзебнік караля Казіміра Ягайлавіча, 1468 г.).

Тэкст 3. Тежъ уставуемъ, если бы князские панские або и земянские были гоны бобровые давные звечные у иншого суседа дедизне, ино оный панъ и чыей дедизне будуть гоны, не маеть самъ ани людемъ своимъ допустить старого поля доорати, такъ далеко и сеножати подъкосити не маеть, и лозы теребити, а если бы подъ зеремена подъоралъ, або сеножати подъкосилъ або лозу подрубалъ а тым бобры выгонилъ, таковый маеть платити дванадцать рублей грошей, а тому зеремени пред се маеть упокой дать такъ далеко яко бы могъ киемъ докинути, пакли бы хто кгвалтомъ бобры побилъ, або злодейскимъ обычаемъ выкралъ, таковый маетъ кгвалтъ платити а колко бы бобровъ убилъ тогды маеть платити за чорного бобра чотыри копы грошей а за карого две копе грошей. Пакли бы бобръ с того старого зеремени вышолъ, а пришолъ ново вынъшое зеремя на кгрунтъ и берегъ инъшого пана, тогды и чыем кгрунте зеремя будеть, тому тежъ и ловенье бобровъ належати маеть (Статут Вялікага княства Літоўскага, 1588 г.).

Тэкст 4. Князь великыи Витовтъ седhл у Креве за твердою сторожою у комнатh а жонком двhма призволено было ходити до комнать княгиню с ним покладати а положивши их вон выходят ^. а сторожа завжды около была ^. и княгиня великая Витовтовая слышала от людеи што ж князь великыи Витовтъ долго мает сhдети с нhю такъ ж собh згадают какъ жонки будуть нас покладывати тогды тобh одное жонки плате вскладчи и выити з другою жонкою вон с комнаты ^. а тои жонцh остат бы у нее и коморh ^. и Витовтъ послухавши жоны свое рады ^. и нарядивъшис одное жонки и плате и выидет з другою жонкаю вон и спустится з города и утечет (Летапіс па спісу Красінскага).

Тэкст 5. Року 1605. Весна з ласки божей была добра, снег заразом согнало; жито на зиму сеяное, як было зелено y восень, также было зелено и на веснЂh; c тою зеленостю и зацвило. Пред се житу сухость была велми зашкодила, дожду мало бывало; y цвету яко y жите, так и яр мороз, сухость зашкодила; двои были усходы. Гречихи добрий урожай был и пленна была. Того року укуповали жита чверть 8 грош[ей], овса чверть грошей 4, пшеницы чверть гр[ошей] 16, конопель чверт гр[ошей] 6; маку не было ни троха, ни цибули; чоснику и того было велми малый урожай (Баркалабаўскі летапіс).

Тэкст 6. Выводъ слушный и певный, для чого ся нашъ народ называетъ словянами:

Словяне маютъ быти властиве. а правдивее (о чомъ ся з мно­гихъ гисториковъ вышей показало) звани. ведлугъ зданя мудрыхъ людей от славы: поневажъ сами словяне. и болгарове з руского прырожоного языка. тое имя собh одностайне дали. от славы и от своихъ рицерскихъ дhлностей. А такъ коли ся они самы славными. словянами звали: теды и римяне з которыми се долго валчили. о грецкие и влоские панства почали ихъ звати славянами. не от словъ але от славы для тогожъ русь поляки. и чехове завжды болшей кохалися в учтивость нижли в скарбахъ. княжата сыномъ своимъ. и иншимъ народу своего. людемъ посполите имена давали. злучене з славою. яко Свhтославъ. Ярославъ. Преславъ. Бориславъ. Выро­би­славъ. то естъ который самъ собh своею дhлностю славу выробилъ (Хроніка М. Стрыйкоўскага).

Тэкст 7. Ким убо языком достоить нам похвалити, братие, свhто­заръную память преблаженныя невhсты Христовы – Ефро­синии?! Бяше бо помощьница обидемым, скръбящим утhшhнием, нагим одhяние, больным посhщение, просторищh всhм. Всяка бысть Ефросиниа, убо сердце свое напокаяше божия премудрости, Еуфросиниа – неувhдающий цвhт райскаго сада! Еуфросиниа – небопарный орел, попаривши от Запада и до Востока, яко луна сол­нечная, просвhтивши всю землю полоцкую! Тhм же, братие, хва­лится Селун Дмитрием, а Вышегород мученикы. А мы же хвалим блажен еси ты граде Полоцкий, таковую лhторасль возрастивый, – преподобную Еуфросинию! (Жыціе Ефрасінні Полацкай).

Тэкст 8. Ивс<кому человhку потребна чести, понеже ест зер­цало жити< нашего, лекарство душевное, Потhха всемъ смутнымъ, наболей тымъ, ониже суть въбедахъ ивнемоmахъ положены, Надежа истинна< востани< изъ мертвыхъ ивhчного живота • Протожъ " Францишекъ Скорининъ сынъ Сполоцка, влекарскыхъ науках докторъ• знаючи сее, иже естъ найвышша< мудрость розмышлhние смерти, ипознание самого себе, ивъспоминание наприидуmие речи• Казал есми тиснути книгу Святого Iова рускымъ "зыкомъ• Богу кочти илюдем посполитым кънаучению: Конец Прhдсловию: (Прадмова Францыска Скарыны).

Тэкст 9. Тако бо повелhваеть господь, гдh к апостолом, се ест всhм учителем рече: Вы есте соль земли, аще же соль обуяеть, чимъ осолится. ни в что же будеть к тому, точию да и ссыпана будеть вонъ и попираема человекы. Солью називаеть всехъ учителей, яко бо соль заховуеть што ею посолится, абы не про­воняло, тако и учитель наказаніемъ, поученемъ и напоми­наньемъ заховуеть людей от духовное гнили, але если того ни чинить, повелhваеть господь вонъ его выкинути и потоптати, яко соль естли бы одурhла, або силу свою утратила. Чого жь для не по­слушни есмо того повеленіа самого сына божіего (Сымон Будны).

Тэкст 10.

Што двh стрhлы, што врубы, што лелеи значат,

То вси люди мудрые вельми горазд бачать,

Которых зацныи тот дом за герб уживает,

Вhр мнh, иж там господу цнта свою мает (Андрэй Рымша).

Тэкст 11.

ЕПІГРАММА

На Грамматіку

Грамматіка писма всhЂх научаєетъ,

чтырма частми латве уразумляєетъ.

Орфографієею и просодієею,

синтаксисом и етимологієею.

А предреченъноєе єи опаство

подаєетъ певноє искуство.

Которіи прагнуть быти досконали,

в писмhЂ и в словах абы не партали,

Але изъвЂhстъно все познавали

и, чогося учать, абы добре знали.

Ключем бо єестъ, отворяючи всЂhм умъ

къ познанію въ преправый разум.

По которой, власне, якъ по всходhЂ, пойдетъ,

каждый, єесли хочетъ, всЂhх наук дойдетъ

(Лаўрэнцій Зізаній).

Тэкст 12. А за моей памети присмаков тых не бывало. Добрая была гуска з грибъками, качка з перчиком, печонка з цыбулею или чосныком. А коли на перепышные достатки – каша рижовая з шафраном. Вина венгерского не заживали перед тым. Малмазию скромно пивали, медок и горилочку дюбали, але гроши под достатком мевали. Мури силные муровали и войну славную крhпко и лучшей держали как тепер (Прамова Мялешкі).

Тэкст 13. Пан Госевски не много по-лацинску умев, а з мнейшым людом и апаратом военным и жывностю Смоленска додержав! Мудрость велика, – кажут люде, – як свини. Кали много еи кто зажывает, той ничого не дбает. А кали человек надто кусит – и постягнут мусит и хвосту бывает непокой. Зофиа-филозофиа радзила седзець высоко, говорыт глыбоко. Куделя, пане, – жыноцкая реч, да што б пекла горазд оладки. Ест у мене старые книги у новом кути. Завсюды я там много вычытав жоноцкой псоты, яковых з ума зводзяць людзи мудрых, многих и святых, а што б пак нас грешных к лиху не прывели (Ліст да Абуховіча).

Дата добавления: 2015-05-10