Літаратура

Арлоў Уладзімір, Сагановіч Генадзь. Дзесяць вякоў беларускай гісторыі (862—1918):

Падзеі. Даты. Ілюстрацыі. Вільня, 1999.

Беларуская думка ХХ стагоддзя: філасофія, рэлігія, культура / Склад. Ю. Гарбінскі.

Варшава, 1998.

Біч Міхась. Беларускае адраджэнне ў ХІХ – пачатку ХХ ст. Гістарычныя асаблівасці,

узаемаадносіны з іншымі народамі. Мінск, 1993.

Болбас М. Ф. Прамысловыя прадпрыемствы дарэвалюцыйнай Беларусі. Мінск, 1988.

Бригадин П. И. Эсеры в Беларуси (конец ХІХ – февраль1917 г.). Минск, 1994.

Бунд в Беларуси, 1897—1921: Документы и материалы / Cост. Э. М. Савицкий. Минск, 1997.

Буховец О. Г. Социальные конфликты и крестьянская ментальность в Российской империи начала ХХ века: новые материалы, методы, результаты. Москва, 1996.

Весялкоўскі Ю. Беларусь у першай сусветнай вайне: Гістарычны нарыс. Беласток—

Лондан, 1996.

Вітан-Дубейкаўская Ю. Мае ўспаміны. Вільнюс, 1994.

Волобуев П. Февральская революция: её противоречия, альтернативы и историческое место // Наука и жизнь. 1992. № 10.

Гарбацкі А. А. Стараабрадніцтва на Беларусі ў канцы ХVІІ — пачатку ХХ стст. Брэст, 1999.

Гісторыя Беларусі ад старажытнасці да ХХІ стагоддзя: Кароткі нарыс. Склад. К.

Матусевіч. Мінск, 2000.

Гісторыя беларускага мастацтва. У 6 т. Т. 3. Мінск, 1989.

Гісторыя Беларускай ССР. У 5 т. Т. 2—5. Мінск, 1972—1975.

Гісторыя сялянства Беларусі. У 3 т. Т. 2. Мінск, 2002.

Грицак Ярослав. Нарис історіï Украïни: формування модерноï украінськоï націï ХІХ—

ХХ cтоліття. Киïв, 1996.

Грамадскі быт і культура гарадскога насельніцтва Беларусі. Мінск, 1990.

Гусакова В. Г. История и экономика “крестьянского вопроса”. Минск, 1998.

Дзеляноўскі М. Зямля і воля // Беларуская мінуўшчына. 1993. № 2.

Документы и материалы по истории Белоруссии. У 4 т. Т.3 (1900-1917). Минск, 1953.

Доўнар-Запольскі М. В. Гісторыя Беларусі. Мінск, 1994.

Думін С. У., Канапацкі І. Б. Беларускія татары: Мінулае і сучаснасць. Мінск, 1993.

Запруднік Янка. Беларусь на гістарычных скрыжаваннях. Мінск, 1996.

Ігнатоўскі Усевалад. Гісторыя Беларусі ў ХІХ і ў пачатку ХХ сталецця. Мінск, 1926.

(3-е выданне – 1928).

Ігнатоўскі У. Кароткі нарыс гісторыі Беларусі. Мінск, 1919. (5-е выданне – 1991).

Ілюстраваная храналогія гісторыі Беларусі / Аўтар-складальнік І. П.Хоўратовіч.

Мінск, 1995.

Иоффе Э. Г. Страницы истории евреев Беларуси: Краткий научно-популярный

очерк. Минск, 1996.

История Беларуси в документах и материалах / Сост. И. Н. Кузнецов, В. Г. Мазец.

Минск, 2000.

История Беларуси: Словарь-справочник / Под ред. С. Ф. Дубенецкого. Минск, 2000.

История Белоруссии. Вопросы и ответы. Минск, 1993.

Казлоў Леў, Цітоў Анатоль. Беларусь на сямі рубяжах. Мінск, 1993.

Калубовіч А. Т. Крокі гісторыі. Мінск, 1993.

Канапацкі І. Б., Смолік А. І. Гісторыя і культура беларускіх татар. Мінск, 2000.

Канфесіі на Беларусі (канец ХVІІІ—ХХ ст.). Навук. рэд. У. І. Навіцкі. Мінск,1998.

Каппелер А. Россия – многонациональная империя: Возникновение, история,

распад / Пер. з нем. С. Червонная. Москва, 2000.

Конан У. М. Беларуская культура: гістарычны нарыс (Х ст. – 1917 г.) // Адукацыя і

выхаванне. 1994. № 10.

Короткая Т. П., Прокошина Е. С., Чудинкова А. А. Старообрядчество в Белоруссии.

Минск, 1992.

Липинский Л. П. Столыпинская аграрная реформа в Белоруссии. Минск, 1978.

Луцкевіч А. За дваццаць пяць гадоў (1903—1928). Вільня, 1928 (2-е выданне – 1992).

Лыч Л., Навіцкі У. Гісторыя культуры Беларусі. Мінск, 1996.

Мірановіч Яўген. Навейшая гісторыя Беларусі. Беласток, 1999.

Найдзюк Я., Касяк І. Беларусь учора і сёння: Папулярны нарыс з гісторыі Беларусі.

Мінск, 1993.

Нарысы гісторыі Беларусі. У 2 т. Т.1-2. Мінск, 1994—1995.

Национальные окраины Российской империи: Становление и развитие системы управления. Москва, 1997.

Пайпс Ричард. Россия при старом режиме. Кембридж—Массачусетс, 1981.

Рагач П. Кароткі агляд гісторыі Беларусі. Кліўленд—Нью-Йорк—Талін, 1990.

Савицкий Э. М. Революционное движение в Белоруссии (август 1914 – февраль 1917

гг.). Минск, 1981.

Cидоревич А. Антон Луцкевич // Неман. 1990. № 7.

Скир А. Я. Еврейская духовная культура в Беларуси: Историко-литературный очерк.

Минск, 1995.

Смалянчук А.Ф. Паміж краёвасцю і нацыянальнай ідэяй. Польскі рух на беларускіх і

літоўскіх землях 1864—1917 г. Гродна, 2001.

Смиловицкий Леонид. Евреи Беларуси: Из нашей общей истории, 1905—1953 гг.

Минск, 1999.

Снапковский В. Е. Путь Беларуси в ООН, 1944—1945 гг. Минск, 1994.

100 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. І. Саверчанка, З.Санько. Мінск,

1993 (2-е выданне – 1994).

Тугай У. В. Латышы на Беларусі. Мінск, 1999.

Цвікевіч А. "Западно-руссизм": Нарысы з гісторыі грамадзкай мысьлі на Беларусі ў

ХІХ і пачатку ХХ в. Мінск, 1993.

Шабуня К. И. Аграрный вопрос и крестьянское движение в Белоруссии в революции

1905—1907 гг. Минск, 1962.

Шалькевіч В. Ф. Гісторыя палітычнай і прававой думкі Беларусі. Мінск, 1999.

Шыбека З. В., Шыбека С. Ф. Мінск. Старонкі жыцця дарэвалюцыйнага горада. Мінск,

1994.

Э канамічная гісторыя Беларусі / Пад рэд. В. І.Галубовіча. Выд 3-е. Мінск, 1999.

Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 1—6. Мінск, 1993—2001.

Юхо Я. А.Кароткі нарыс гісторыі дзяржавы і права Беларусі. Мінск, 1992.

Ярмалковіч В. Кароткі нарыс гісторыі Беларусі да 1914 года. Беласток, 1997.

Białokozowicz Bazyli. Między Wschodem a Zachodem. Z dziejów formowania się

białoruskiej świadomości narodowej. Białystok, 1998.

Darski Józef. Białoruś. Historia, współczesność, konflikty narodowe. Warszawa, 1994.

Dylągowa Hanna. Historia Polski. 1795—1990. Lublin, 2000.

Eberhardt P. Przemiany narodowościowe na Białorusi: 1900—1989. Warszawa, 1994.

Głogowska Helena. Bjałoruś 1914—1929. Kultura pod presją polityki. Białystok, 1996.

Grabowski T. S. Rosyjskie rządy na Białej Rusi. Piotrków, 1916.

Handbuch der Geschichte Weiβruβlands. Herausgegeben von Dietrich Beyray und Rainer

Lindner. Göttingen, 2001.

Historia Europy Środkowo-Wschodniej. t. 1—2. Redakcja: Jerzy Kłoczowski. Lublin, 2000.

Hrycak Jarosław. Historia Ukrainy. 1772—1999. Narodziny nowoczesnego narodu. Lublin,

2000.

Holtbrügge D. Weiβruβland. Dortmund, 1996.

Kosman Marceli. Historia Białorusi. Wrocław, 1979.

Kultura i polityka. Wpływ polityki rusifikacyjnej na kulturę zachodnich rubieży imperium

rosyjskiego (1772—1915). Red. D. Konstantynowa i P. Paszkiewicza. Warszawa, 1994.

Łaniec Stanisław. Białoruś w dobie kryzysu społeczno-politycznego (1900—1914). Olsztyn,

1993.

Sakalouski Uladzimir. Weiβruβland und Deutschland: Geistes- und Kulturbeziehungen

zwischen 1914 und 1941. Band 1. Köln—Weimar—Wien, 2000.

Turonek Jerzy. Wacław Iwanowski i odrodzenie Białorusi. Warszawa, 1992.

Wandycz Piotr. Pod zaborami. Ziemie Rzeczypospolitej w latach 1795—1918. Przeł. W.Zajączkowski. Warszawa, 1994.

Wasilewski Leon. Litwa i Białoruś. Przeszlość, teraźniejszość, tendencje roswojowe. Kraków,

1912.

Wielhorski Władysław. Naród białoruski wśród swych sąciadów. London, 1949.

Wrobel Piotr. Ksztaltowanie się bialoruskiej świadomości narodowej a Polska. Warszawa,

1990.

Zienkiewicz Tadeusz. Polske życie literackie w Mińsku w XIX i na początku XX wieku

(do roku 1921). Olsztyn, 1997.

Żukowski Witold. Polacy i Białorusini. Wilno, 1907.

Лекцыя 12. Беларусь у перыяд Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года і грамадзянскай вайны. Стварэнне беларускай дзяржаўнасці.

План.

1. Беларусь пасля звяржэння самаўладдзя. Беларускі нацыянальны рух і дзейнасць расійскіх партый.

2. Беларусь пасля прыходу да ўлады бальшавікоў. І Усебеларускі з’езд.

3. Абвяшчэнне Беларускай Народнай Рэспублікі, Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Беларусі і Літоўска-Беларускай ССР.

4. Паваеннае ўладкаванне ў Еўропе і ва ўсім свеце.

5. Савецка-польская вайна 1919—1920 гг., яе вынікі.

1. Беларусь пасля звяржэння самаўладдзя. Беларускі нацыянальны рух і дзейнасць расійскіх партый.

Вылучэнне Мінска ў якасці палітычнага цэнтра Беларусі. Лютаўская рэвалюцыя дазволіла розным палітычным партыям і грамадскім арганізацыям легальна ажыццяўляць сваю дзейнасць. Мінск ператварыўся ў вядучы палітычны цэнтр Беларусі. У ноч з 3 на 4 сакавіка ў горадзе на сходзе дэмакратычнай грамадскасці быў створаны Камітэт грамадзянскай бяспекі на чале з Барысам Самойленкам і Станіславам Хржанстоўскім. Часовы орган ўлады дзейнічаў да моманту дэмакратычнага перавыбрання гарадской думы (30 ліпеня). Заснаваны 4—8 сакавіка гарадскі Савет рабочых і салдацкіх дэпутатаў на чале з Б.Позернам абараняў інтарэсы працоўных і вайскоўцаў, аднак ніякіх прэтэнзій на ўладу ў Мінску не выстаўляў. Істотнай асаблівасцю паслярэвалюцыйнага развіцця не толькі Мінска, але і Беларусі было адсутнасць двоеўладдзя, супрацоўніцтва большасці палітычных сіл у справе падтрымкі Часовага ўрада.

Узнаўленне дзейнасці БСГ. Пад уплывам рэвалюцыйных падзей арганізацыі Беларускай cацыялістычнай грамады ствараліся ў розных месцах Беларусі і Расіі. 25 сакавіка ў Мінску адбыўся з’езд БСГ, дзе абмяркоўваўся бягучы момант. Тут жа ў красавіку-чэрвені выходзіў цэнтральны орган БСГ пад назвай «Грамада» пад рэдакцыяй Аркадзя Смоліча. Вылучаліся сваім уплывам мінская і петраградская арганізацыі. Мясцовая прымала нацыянальна-дэмакратычную афарбоўку, сталічная хілілася да бальшавізму. Але ў імкненні да аўтаноміі Беларусі ў складзе Расіі абедзве арганізацыі былі адзінадушнымі.

І з’езд беларускіх арганізацый. 25-26 сакавіка ў Мінску адначасова са з’ездам БСГ пачаўся і з’езд прадстаўнікоўбеларускіх арганізацый і партый. Фактычна з’езд БСГ перарос у з’езд беларускіх арганізацый і партый. Прысутнічала каля 150 дэлегатаў. Яны стварылі Беларускі нацыянальны камітэті надалі яму ролю вышэйшай краёвай установы. Старшынёй Беларускага нацыянальнага камітэту (Белнацкаму, БНК) стаў буйны пінскі землеўладальнік, краёвец і былы член Дзяржаўнай думы Раман Скірмунт. Яго абралі на гэту пасадупры ўмове, што ён адмовіцца ад свайго маёнтка.У склад камітэта ўвайшло 18 асоб, сярод якіх былі аграном Аркадзь Смоліч, юрыст Павел Аляксюк, кандыдат філалогіі Браніслаў Тарашкевіч, ксёндз Вінцэнт Гадлеўскі, інжынер Вацлаў Іваноўскі, паэт Цішка Гартны (Зміцер Жылуновіч). Грамадаўцы атрымалі ў БНК толькі шэсць месц, а таму істотнага ўплыву на яго працу не мелі. З’езд выпрацаваў дэкларацыю да Часовага ўрада з вельмі памяркоўнымі патрабаваннямі адкрыцця беларускіх школ і аўтаноміі для Беларусі. Пяціасабовая дэлегацыя на чале з Раманам Скірмунтам адвезла яе ў Петраград, алетолькі марна патраціла час.

Характар беларускага руху. З беларускім рухам новым расійскім уладам можна было не лічыцца. Ён распыляўся па ўсёй імперыі ды яшчэ дзяліўся на прыхільнікаў і праціўнікаў аўтаноміі Беларусі. Бежанскія арганізацыі звычайна мелі дэмакратычную праграму і патрабавалі аўтаноміі. На беларускіх жа землях часам пад беларускай шыльдай выступалі абаронцы заходнерусізму і ад імя беларусаў упарта праводзілі лозунг «адзінай і непадзельнай» Расіі, вялі безупынную палеміку ў прэсе і на мітынгах з БСГ. Як нацыяналістычную асудзіў БСГ і І з’езд сялянскіх дэпутатаў Мінскай і Віленскай губерняў, што адбыўся ў красавіку. Тое каталіцкае духавенства, што ў Петраградзе ў маі аб’ядналася ў партыю Хрысціянскай дэмакратычнай злучнасці (ХДЗ) на чале з ксяндзом Фабіянам Абрэнтовічам, таксама не заўсёды знаходзіла паразуменне з грамадаўцамі з-за сваёй антыбальшавіцкай скіраванасці. Праўда, беларускія арганізацыі і партыі стараліся мець сувязь з Белнацкамам, прызнавалі Мінск цэнтрам Беларусі і гэта неяк лучыла іх. БНК быў даволі памяркоўным у сваёй палітычнай дзейнасці. Мінскія дзеячы прытрымліваліся падкрэслена прарускай арыентацыі, займаліся пераважна навукова-асветнымі справамі і нічога не абяцалі сялянам да склікання краёвай беларускай рады (савета). Такая рахманасць дзеячоў БНК не задавальняла беларускіх нацыянал-радыкалаў.

Дзейнасць расійскіх палітычных сіл. 7-17 красавіка ў Мінску адбыўся І з’езд дэлегатаў войск і тылу Заходняга фронта, які абраў Франтавы камітэт і падтрымаў палітыку Часовага ўраду, а пра Беларусь нават не ўспомніў. Палітычная ініцыятыва ў краі належала расійскім партыям -- у першую чаргу эсэрам і меншавікам, якія панавалі ў мясцовых саветах і ў камітэтах парадку. Супраць беларускага руху аднадушна выступалі ўсе расійскія вялікадзяржаўнікі -- пачынаючы ад былых чарнасоценцаў і канчаючы бальшавікамі. Каб прынізіць беларускі рух у вачах мясцовага сялянства, яны ўмела выкарыстоўвалі тую акалічнасць, што Белнацкам узначальваў буйны землеўладальнік Раман Скірмунт. Так, у красавіку на І з’ездзе сялянскіх дэпутатаў Мінскай і Віленскай губерняў бальшавікі прыпынілі разглядбеларускага пытання, абвясціўшы яго польскай, “панскай” інтрыгай. Нацыянальныя дзеячы абвінавачваліся ў імкненні аддзяліцца ад Расіі і перадаць беларускіх сялян у рабства да польскіх памешчыкаў.

Правал ліпеньскага наступлення расійскай арміі выклікаў у вайскоўцаў выбух незадаволенасці Часовым урадам. Дзейнасць бальшавікоў актывізавалася. Ніхто так гучна, як яны, не абяцаў змучанаму вайной народу міру, зямлі, гаспадарання на прадпрыемствах, права на нацыянальнае самавызначэнне. І гэта было якраз тое, чаго не дачакаліся падданыя Расіі ад Часовага ўрада. Каб падтрымаць Часовы ўрад, у Мінску 15 ліпеня быў створаны Камітэт рэвалюцыйных арганізацый з прадстаўнікоў Саветаў, Франтавога камітэта, Камітэта грамадскай бяспекі, сацыялістычных партый і інш. Мінскія бальшавікі, хоць і стварылі ў горадзе ўласную арганізацыю ды пачалі выдаваць газету «Звязда», не здолелі істотна паўплываць на пашырэнне сярод мінчан антыўрадавых настрояў. Пазней (24 жніўня) гарадскія ўлады закрылі бальшавіцкую газету за антыўрадавую прапаганду.

Палявенне грамадаўцаў. Адначасова і БСГ вымушана была прыстасоўвацца да настрою народных мас, якія пахіснуліся ўлева. 4-6 чэрвеня яна сабрала ў Петраградзе свой ІІ з’езд, прыняла на ім праект новай праграмы і паставіла на чале ЦК замест Аркадзя Смоліча Зміцера Жылуновіча. БСГ абвясціла сваёй мэтай увядзенне сацыялістычнага парадку праз класавую барацьбу і сацыяльную рэвалюцыю. Праграма прадугледжвала шырокае развіццё беларускай культуры, нацыянальнай школы, поўнае самаўпраўленне Беларусі (у складзе Расіі) ззаканадаўчай краёвай радай, раўнапраўе ўсіх нацый, што жылі на беларускай зямлі. Пахіленне ўлева дазволіла партыі павялічыць колькасць сваіх членаў да 5 тыс. чалавек, але адначасова яна страціла прыхільнасць дзеячоў правацэнтрыскага накірунку.

ІІ з’езд беларускіх арганізацый. На хвалі рэвалюцыянізму БСГ спрабавала адхіліць ад кіраўніцтва беларускімрухам лібералаў, якіх прэзентавала Беларуская партыя народных сацыялістаў (БПНС) на чале з Паўлам Алексюком. Узнікшыя спрэчкі абумовілі скліканне 8-12 ліпеня ў Мінску ІІ з’езда прадстаўнікоў беларускіхпартый. З вялікай цяжкасцю дэлегатам удалося паразумецца на платформе неабходнасці адзінага нацыянальнага фронту і абраць, замест Беларускага нацыянальнага камітэта, Цэнтральную раду беларускіх арганізацый і партый. Праўда, пазней члены БПНС выйшлі са складу Цэнтральнай рады. І гэты орган апынуўся пад кіраўніцтвам левых сіл, якія адмяжоўваліся і ад хрысціянскіх дэмакратаў (хадэкаў). Лідэрства БСГ было заваёвана коштам страты адзінства беларускага нацыянальнага руху.

Дзейнасць Цэнтральнай рады. Новая галоўная арганізацыя беларусаў заявіла аб сваімімкненні перадаць усю зямлю без выкупу працоўнаму народу. Цэнтральная рада прадстаўляла толькі такія грамадскія і палітычныя арганізацыі, якія прызнавалі патрэбу аўтаноміі Беларусі, роднай мовы і развіцця нацыянальнай культуры. У склад яе выканаўчага камітэту ўвайшлі Язэп Лёсік, Язэп Дыла, Радаслаў Астроўскі, Фабіян Шантыр, Аркадзь Смоліч, Палута Бадунова,Зміцер Жылуновіч і іншыя. Рада пераняла ў Белнацкома яго друкаваны орган -- газету «Вольная Беларусь», якая выходзіла ў Мінску з 28 мая пад рэдакцыяй Язэпа Лёсіка. Круг чыннасці Цэнтральнай рады пашыраўся. Яна ладзіла сувязі з бежанцамі, рабіла захады супраць высечкі лясоў у Беларусі. Спецыяльна прыняты ёй «Статут беларускіх нацыянальных культурна-асветных гурткоў у войску» прадугледжваў наладжванне нацыянальнага выхавання беларусаў-вайскоўцаў і безумоўны ўдзел іх у абароне заваёў рэвалюцыі ў Расіі. Таму калі ў канцы жніўня рабілася спроба захопу ўлады генералам Лаўрам Карнілавым, на абарону дэмакратычнай Расіі дружна ўзняліся ўсе беларускія сілы. Тым не менш, Цэнтральная рада дзейнічала пераважна як нацыянальна-культурная арганізацыя. Яна не змагла прыцягнуць на свой бок нацыянальныя меншасці, недастаткова ўвагі надавала стварэнню беларускіх вайсковых фарміраванняў, адзінству нацыянальных сіл і, увогуле, пытанню аб уладзе. Пасля карнілаўшчыны Расія рэзка хіснулася ўлева. Стала відавочным поўная нежыццядзейнасць Часовага ўрада. Барацьба за ўладу абвастрылася. У Беларусі яе вялі два блокі палітычных сіл -- беларускі і расійскі. У жніўні-лістападзе ішла іх кансалідацыя. Польская партыя не выключала ўлучэнне Беларусі ў склад адноўленай польскай дзяржавы. Яўрэйскія партыі дзейнічалі ў русле агульнарасійскай палітычнай плыні.

Беларускі рух у арміі. Яшчэ ў маі Белнацкам стварыў Вайсковую беларускую арганізацыю.Тады жузніклі і першыя паўлегальныя аб’яднанні беларусаў у войску Да беларускага руху далучыліся некаторыя генералы: Канстанцін Аляксяеўскі, Кіпрыян Кандратовіч, Пажарскі. З жніўня ў расійскіх арміях ствараецца густая сетка беларускіх арганізацый. Яны пакрываюць Беларусь, Расію, Украіну, Эстонію, Малдову. Вайскоўцы знаходзіліся пад уплывам пераважна эсэраў і БСГ. Дзякуючы энергічнай прапагандзе, якую вялі забраныя ў войска прадстаўнікі беларускай інтэлігенцыі, рыхтавалася глеба для аб’яднання беларускіх вайсковых гуртоў. 18-24 кастрычніка ў Мінску з дазволу галоўнакамандуючага генерала Мікалая Духоніна сабраўся з’езд беларусаў-вайскоўцаў Заходняга фронту. Прыехалі і прадстаўнікі беларускіх арганізацый Балтыйскага флоту, Румынскага і Паўночнага франтоў. Дэлегаты выказалі гатоўнасць бараніць беларускія землі і расійскую дэмакратыю, прынялі рэзалюцыю аб пашырэнні беларускіх вайсковых арганізацый і абралі Цэнтральную Беларускую вайсковую раду (ЦБВР). Старшынёй яе выканаўчага камітэта стаў Сымон Рак-Міхайлоўскі, яго памочнікамі -- Язэп Мамонька і Кастусь Езавітаў. Беларускія вайсковыя фарміраванні ствараліся са спазненнем, але і з непазбежнасцю. Расійскае войска развальвалася і не магло абараніць Беларусь ад нямецкіх акупантаў, а мірнае насельніцтва -- ад мясцовых банд і расійскіх дызерціраў. Прыспешвала і тое, што на Міншчыне пачыналі гаспадарыць польскія вайсковыя злучэнні. Улетку 1917 г. у паразуменні з Часовым урадам Расіі і галоўнакамандуючым генаралам Лаўрам Карнілавым з палякаў, якія служылі ў расійскай арміі, быў сфарміраваны І польскі корпус на чале з генералам Юзафам Доўбар-Мусніцкім для барацьбы з немцамі. Ад 40% да 60% салдат Польскага корпуса складалі беларусы-католікі.

Стварэнне Вялікай беларускай рады. 15-24 кастрычніка пры ўдзеле прадстаўнікоў ЦБВР адбылося пасяджэнне Цэнтральнай рады беларускіхпартый і арганізацый, пад час якой гэтайарганізацыі быў нададзены характар палітычнага цэнтра Беларусі і яна атрымала назвуВялікая Беларуская рада (ВБР). У складдзе яе выканкама зноў сабраліся прадстаўнікі беларускіх партый (БСГ, БПНС і ХДЗ). Старшынёй выканкама стаў Вячаслаў Адамовіч, яго намеснікамі – беларускі паэт Алесь Гарун (Аляксандар Прушынскі) і Аркадзь Смоліч.

Нетрываласць нацыянальнага фронту. 14-25 кастрычніка ў Мінску праходзіў ІІІ з’езд БСГ. Ён выказаўся за нацыяналізацыю зямлі і перадачу яе ў распараджэнне краёвай рады Беларусі. Беззямельным і малазямельным сялянам абяцалася дармовае надзяленне зямлёй. У Цэнтральны Камітэт БСГ увайшлі Язэп Дыла (старшыня), Алесь Гарун, Аркадзь Смоліч, Палута Бадунова, Язэп Варонка, Сымон Рак-Міхайлоўскі, Браніслаў Тарашкевіч і іншыя. Дэлегатамі з’езда былі такія вядомыя беларускія дзеячы, як Ігнат Дварчанін, Радаслаў Астроўскі, Аляксандр Чарвякоў, Фабіян Шантыр. Незадаволенасць агульнадэмакратычнай праграмай Вялікай беларускай рады прывяла членаў БСГ да выхаду з выканкама гэтай арганізацыі. Вялікія надзеі ўскладаліся на Устаноўчы сход, да выбараў якога рыхтавалася ўся краіна.

Гуртаванне бальшавікоў. Зусім іншыя планы былі ў ленінцаў. Першая паўночна-заходняя абласная канферэнцыя партыі бальшавікоў, што праходзіла ў сярэдзіне верасня, абмеркавала пытанне аб узброеным паўстанні (рашэнне аб падрыхтоўцы яго прыняў YI з’езд партыі бальшавікоў у Петраградзе) і абрала Паўночна-заходні абласны камітэт партыі пад старшынствам Аляксандра Мяснікава.Бальшавікі абапіраліся тут амаль выключна на расійскае войска. Янымелі перавагу над беларускімісіламі, бо на Заходнім фронце доля беларускіх вайскоўцаў была зусім нязначнай.

Захоп бальшавікамі ўлады ў Беларусі. Паспяховы бальшавіцкі пераварот у сталіцы (25 кастрычніка) не прывёў да аўтаматычнага захопу ўлады паслядоўнікамі Уладзіміра Леніна на беларускіх землях. Трыумфальнага шэсця саветаў тут не было, як пра тое хваліліся пасля камуністы. Мела месца зусім іншая з’ява -- трыўмфальны развал адміністрацыі Часовага ўрада. Бальшавікі не мелі ў Беларусі трывалай улады аж да 1921 г. Але яны аказаліся больш актыўнымі, у параўнанні з беларускімі лідэрамі, і адразу ж пасля падзення Часовага ўрада пачалі хуценька прыбіраць уладу да сваіх рук. Ужо 26 кастрычніка бальшавікі ад імя Мінскага гарадскога савета рабочых і салдацкіх дэпутатаў абвясцілі аб спыненні паўнамоцтваў дэмакратычна абранай ў жніўні гарадской думы і перадачы ўлады гарадскому савету, хоць апошні ніякіх пастанаўленняў на тое не прымаў. Супраціўленне бальшавіцкаму экстрэмізму працягвалі прадстаўнікі старой улады і левацэнтрысцкія сілы ў Мінску, Магілёве, Оршы. Так, у Мінску ў супрацьвагу бальшавіцкаму Савету ўтварыўся рэвалюцыйна-дэмакратычны орган улады пад назвай Камітэт выратавання рэвалюцыі Заходняга фронту. Але з левым экстрэмізмам змагацца было цяжэй, бо, у адрозненне ад правага (карнілаўшчыны), ён умела карыстаўся сацыяльнай дэмагогіяй і меўпадтрымку люмпенізіраванага вайной насельніцтва. Антыбальшавіцкае супраціўленне ў Мінскубыло спынена 2 лістапада, калі на дапамогу Мінскаму савету з Заходняга фронту прыбылі вайсковыя злучэнні, у тым ліку бронецягнік. Яго камандзір, бальшавік Пралыгін, прабіўся ў горад толькі дзякуючы жорсткім пагрозам расстрэльваць стрэлачнікаў і знішчаць чыгуначныя станцыі. У Магілёве, дзе месцілася стаўка галоўнакамандуючага расійскіх войск, улада да бальшавікоў перайшла толькі 20 лістапада.

2. Беларусь пасля прыходу да ўлады бальшавікоў.

І Усебеларускі з’езд.

Нарастанне беларускага патрыятызму. Вялікая беларуская радаабмяжавалася выданнем 27 кастрычніка «Граматы беларускамународу», дзе аценьвала бальшавіцкі пераварот як праяву анархіі і заклікала да аб’яднання вакол сваёй арганізацыі. Ленінская «Дэкларацыя правоў народаў Расіі», апублікаваная 2 лістапада, выклікала надзею на лепшае, але не надоўга.Хутка стала відочным, што наступае поўнае бязладдзе. Васкоўцы ў любы момант маглі ў масавым парадку пакінуць акопы і заняцца рабаваннем. Узнікла вострая неабходнасць бараніць беларускі народ, яго багацці ды і тэрытарыяльную цэласнасць краю, якому пагражалі бальшавіцкая анархія, кайзераўская армія ды і польскія вайсковыя аддзелы. Абставіны і афіцыйны дазвол галоўнакамандуючага генерала Мікалая Духоніна на ўтварэнне беларускіх вайсковых фарміраванняў у складзе расійскага войска падштурхоўвалі рассыпаныя па імперыі нацыянальныясілы да кансалідацыі.

На этапе мірнага нацыянальна-вызваленчага руху. З’езды беларускіх вайскоўцаў прайшлі на Паўночным фронце ў Віцебску (15-20 лістапада), на Румынскім ў Адэсе (3-8 снежня), на Паўднёва-заходнім у Кіеве (17-22 снежня).Усе беларускія вайсковыя аб’яднанні падпарадкоўваліся Цэнтральнай Беларускай вайсковай радзе і настойліва дамагаліся ад бальшавіцкага Петраграда абвяшчэння беларускай дэмакратычнай рэспублікі з уваходам яе ў расійскую федэрацыю народаў, прызнання дзяржаўнай мовай беларускай мовы, прадстаўлення права на стварэнне асобнага беларускага войска, вяртання ў Беларусь усіх каштоўнасцей, вывезеных на працягу вайны, а таксама поўнай адбудовы гаспадаркі краю за кошт дзяржаў, што ўдзельнічалі ў вайне. І толькі ў Мінску выканкам ЦБВР на чале з генералам Кіпрыянам Кандратовічам усё марудзіў з пашырэннем беларускіх вайсковых аддзелаў ды чакаў распараджэнняў зверху. Найбольш актыўна беларускі рух разгортваўся сярод бежанцаў і вайскоўцаў на далёкіх ад Беларусі франтах -- відаць, таму, што больш паловы мужчынскага насельніцтва з беларускіх губерняў было мабілізавана і адпраўлена як мага далей ад родных хат. Толькі на чужыне пасапраўднаму абуджаліся патрыятычныя пачуцці. Беларусаў там высялялі з гарадскіх кватэр, праганялі з вёсак, не давалі хлебных пайкоў, першымі звальнялі з прамысловых прадпрыемстваў, як пра тое паведамлялі ўдзельнікі з’езда беларускіх бежанцаў у Маскве (1917). Усе цывільныя арганізацыі беларусаў гуртаваліся вакол Вялікай Беларускай рады. Менавіта яна і пачала рыхтаваць Усебеларускі з’езд. Значыць, ужо праз месяц пасля звяржэння Часовага ўрада ў Беларусі сфарміраваліся прадстаўнічыя палітычныя арганізацыі беларускага народа, якія былі гатовыя ўзяць уладу ў свае рукі, але дзейнічалі нерашуча. Ім супрацьстаяў блок расійскіх сіл на чале з бальшавікамі.

Саветызацыя. У лістападзе пасля канчатковай перамогі над Камітэтам выратавання рэвалюцыі расійскія бальшавікі стварылі Ваенна-рэвалюцыйны камітэт (ВРК) Заходняй вобласці (Віцебская, Магілёўская і неакупаваныя паветы Мінскай і Віленскай губерняў). Ён стаў вышэйшым надзвычайным органам улады ў Беларусі і на фронце. Адной з першых мер новай улады было ўвядзенне цэнзуры над усімі выданнямі. З 18 да 25 лістапада бальшавікі правялі ў Мінску адразу тры з’езды: абласны з’езд Саветаў рабочых і салдацкіх дэпутатаў, абласны з’езд сялянскіх дэпутатаў і франтавы з’езд. Усе яны пераважна пад дыктоўку бальшавікоў выказаліся за неабходнасць для Беларусі савецкай улады і заснавалі адзіны Выканаўчы камітэт Саветаў рабочых, салдацкіх і сялянскіх дэпутатаў Заходняй вобласці і фронту (Аблвыкамзах). «Сялянскія дэпутаты» выбіраліся пад непасрэдным наглядам вайскоўцаў-бальшавікоў. Ніводнага прадстаўніка беларускага руху ў Аблвыкамзаху не было. У склад вышэйшага органа ўлады, што стварылі бальшавікі, увайшлі людзі (Аляксандр Мяснікаў, Вільгельм Кнорын, Карл Ландар), якія пражылі ў Беларусі каля года ці крыху болей і не ведалі беларускай мовы. Гэтыя кіраўнікі, безумоўна, адлюстроўвалі інтарэсы фронту, але не Беларусі, якая для іх увогуле не існавала.

Што паказалі выбары ва Устаноўчы сход. За чужынцаў галасавалі не толькі вайскоўцы, але і цывільнае насельніцтва ў час лістападаўскіх выбараў ва Усерасійскі устаноўчы сход. Беларускія партыі і арганізацыі атрымалі мізэрны працэнт галасоў (0,3). Бальшавікі набіралі больш паловы, але толькі ў арміі і ў прыфрантавых губернях, для жыхароў якіх даражэй за ленінскі дэкрэт аб міры не было нічога. Да таго ж, у прыфрантавых губернях галасаваць можна было толькі так, як таго жадалі ўзброеныя салдаты, якім абрыдлі акопы. У больш аддаленай ад фронту Магілёўскай губерні бальшавікі атрымалі ўсяго 23% галасоў. Тут лідзіравалі эсэры, якія ўсё больш разыходзіліся з пануючай партыяй і схіляліся да супрацоўніцтва з мясцовымі нацыянальнымі сіламі. У рэшце рэшт лёс Беларусі мог вызначыць толькі ўвесь беларускі народ, тэрыторыя рассялення якога не абмяжоўвалася двумя прыфрантавымі губернямі. Што тычыцца камісараў Заходняй вобласці, дык шырокай падтрымкай беларускага насельніцтва яны не карысталіся. Не прызнавала іх і мінская дума. А таму не выпадкова, што некаторыя бальшавіцкія лідэры разглядалі Беларусь усяго як разменную манету ў перамовах з немцамі аб міры, якія пачаліся 19 лістапада.

Непазбежная ініцыятыва. Вялікая Беларуская рада ўрэшце прызнала ленінскі ўрад у Петраградзе, але адмовілася прызнаваць легітымнасць выканаўчага камітэта Заходняй вобласці і фронту на чале з Аляксандрам Мясніковым. І гэта не выпадкова. Бальшавіцкі орган не ставіў пытання аб аўтаноміі Беларусі, а таму абвінавачваўся мясцовымі патрыётамі ў тым, што прадстаўляе расійскае войска, а не беларускі народ. Каля сярэдзіны лістапада 1917 г. Вялікая Беларуская рада і Цэнтральная Беларуская вайсковая рада выдалі адозву «Ко всему народу Белорусскому», дзе заклікалісуайчыннікаў узяць у свае рукі кіраванне краем, а дзеля гэтага абвяшчалася скліканне ў снежні ў Мінску з’езда прадстаўнікоў усяго беларускага народа. Амаль адначасова такую ж ініцыятыву высунуў у Петраградзе і Беларускі абласны камітэт пры Усерасійскім савеце сялянскіх дэпутатаў на чале з Яўсеем Канчарам. Камітэт займаў прасавецкія пазіцыі і толькі прыкрываўся нацыянальнымі імкненнямі, а таму карыстаўся афіцыйнай падтрымкай.

Супрацьдзеянне абласнікоў. Бальшавіцкія камісары ў Беларусі рабілі ўсё, каб не дапусціць склікання з’езду, бо баяліся, што ён пазбавіць іх улады. Адносіны беларускіх і прарасійскіх арганізацый ў Мінску адразу ж набылі варожы характар. З абодвух бакоў збіраліся сілы. Прэзідыум Вайсковай рады ў складзе Сымона Рак-Міхайлоўскага, Кастуся Езавітава, Тамаша Грыба, Язэпа Мамонькі, Васіля Захаркі стваралі беларускія вайсковыя злучэнні. Узмацняўся 1-шы Беларускі мінскі полк. У Оршы быў створаны Беларускі конны полк. А бальшавіцкія ўлады З0 лістапада ўвялі ў Мінску ваеннае становішча, 2 снежня забаранілі фарміраванне беларускіх часцей, хоць на тое меўся дазвол савецкага галоўнакамандуючага Мікалая Крыленкі ад 23 лістапада.

Пазіцыя бальшавіцкага ўрада. Але нечакана для абласнікоў Народны камісарыят па справах нацыянальнасцей, які ўзначальваў Іосіф Сталін, дазволіў Беларускаму абласному камітэту правядзенне ўсебеларускага з’езда і выдаў для яго патрэб 50 тыс. рублёў. Бальшавіцкі ўрад прызнаваў безумоўнаеі поўнаеправа самавызначэння беларускага народа, але ў той жа час паставіў умову, каб краёвая ўлада належалакраёваму Савету рабочых і салдацкіх дэпутатаў, у прыватнасці,Аблвыкамзаху. Перад Беларусім абласным камітэтам ставілася задача пераняць у Вялікай Беларускай рады кіраўніцтва беларускім рухам і на ўсебеларускім з’ездзе легітымізаваць захоп улады бальшавікамі ў Беларусі, хоць гэтая ўлада ўжо нікога не прадстаўляла. Салдаты, былыя выбаршчыкі Аблвыкамзаха, разбягаліся па хатах, дэзертыравалі. Пасля пачаткуперамоў з немцамі (люты 1918) на Заходнім фронце пад ружжом засталося 70 тыс. салдат з некалі двухмільённага войска.

Падрыхтоўчы перыяд. Спачатку Беларускі абласны камітэт планаваў сабраць усебеларускі з’езд нават асобна, але перахапіць ініцыятыву ў Вялікай Беларускай рады не ўдалося. З нагоды з’езду на яе імя паступалі наказы беларусаў-вайскоўцаў з усіх куткоў Расіі. Яны падтрымлівалі бальшавіцкія дэкрэты аб зямлі, міры і праве народаў на нацыянальнае самавызначэнне, але не прызнавалі Аблвыкамзах і лічылі, што да вялікага беларускага ўстаноўчага сходу ўлада ў краі павінна належаць Вялікай Беларускай радзе або Цэнтральнай беларускай вайсковай радзе. Апранутыя ў салдацкія шынялі сяляне прасілі ўстанавіць на Беларусі «уладу таго сярмяжніка, якога ўсе нацыянальнасці на працягу некалькіх вякоў асмейвалі і аплёўвалі». Былі прапановы вярнуць усіх мабілізаваных беларусаў на радзіму для фарміравання нацыянальных палкоў. Кіраўніцтву Беларускага абласнога камітэту нічога не заставалася, як далучыцца ў падрыхтоўцы з’езда да Вялікай Беларускай рады. 7 снежня бальшавіцкі лідэр у Беларусі Аляксандр Мяснікаў абвясціў нарэшце загад Мікалая Крыленкі ад 23 лістапада аб парадку фарміравання беларускіх палкоў. Толькі якраз ў той самы дзень Украінская рада пачала ўзброеную барацьбу супраць савецкай улады, і дзейнасць беларускіх вайсковых злучэнняў зноў падпала пад забарону. Гэтая акалічнасць зусім пазбавіла Беларускі з’езд ваеннай падтрымкі.

Адкрыццё з’езду. Усебеларускі з’езд пачаўся 15 снежня. На ім сабралася 1872 прадстаўнікі беларускага народа. Ні адной нацыі за перыяд расійскай «смуты» не ўдалося арганізаваць такога прадстаўнічага форума. На з’ездпрыехалі пасланнікі ад усёй этнаграфічнай Беларусі, ад усіх франтоў і тыла. Большасць дэпутатаў у палітычных адносінах належала да партыі эсэраў і да беспартыйных. Па сацыяльнаму складу з’езд з’яўляўся пераважна сялянскім. Бальшавікам не ўдавалася кантраляваць ход падзей. Дэлегатам надавала ўпэўненасць пісьмовае сведчанне ад народнага камісара па справах нацыянальнасцяў Іосіфа Сталіна, што пастанова з’езда будзе абавязковай для савецкай улады. А ў той жа час кіраўнік бальшавіцкай адміністрацыі на Беларусі Аляксандр Мяснікаў інструктаваў сваіх таварышаў, як пасварыць дэлегатаў і зрабіць з’езд безвыніковым.

Гвалтоўны разгон з’езду бальшавікамі. У ноч з 17 на 18 снежня дэлегаты прыступілі да пытання аб абвяшчэнні беларускай рэспублікі. Убачыўшы, што перацягнуць на свой бок з’езд не ўдаецца, Савет народных камісараў Заходняй вобласці на чале з Карлам Ландарам прыняў рашэнне разагнаць яго. Каля гадзіны ночы 18 снежня падагрэтыя гарэлкай вайскоўцы акружылі памяшканне, дзе праходзіў з’езд, а праз паўгадзіны ўварваліся ў залу пасяджэння і пусцілі ў ход прыклады. Дэлегаты ўзвялі барыкады і, пакуль камісары пераадольвалі іх ды «загадвалі з’езду маўчаць», паспелі прыняць рэзалюцыю аб увядзенні ў межах беларускай зямлі рэспубліканскага ладу, а таксама вылучыць са свайго асяроддзя орган краёвай улады -- Усебеларускі савет сялянскіх, салдацкіх і рабочых дэпутатаў для кіравання краем да склікання Беларускага устаноўчага сходу. Калі прэзідыум з’езду на чале з Іванам Серадой быў арыштаваны, яго месца занялі новыя дэлегаты на чале з Міхаілам Гольманам. Пад прыцэлам бранявікоў яны паспелі прыняць рэзалюцыю пратэсту супраць дзеянняў кіраўніцтва Заходняй вобласці і непрызнання яго ўлады. Дэлегаты Усебеларускага з’езду не парывалі з бальшавіцкай Расіяй (задавальняліся аўтаноміяй і нават асцерагаліся адарвання краю ад Расіі), не адвяргалі савецкай ўлады. Яны толькі жадалі ўвесці яе ў Беларусі без дыктату франтавых камісараў.

Пераможцы і пераможаныя. У ноч з 19 на 20 снежня быў зроблены напад на былы дом губернатара, дзе месціліся кіраўніцтва Вялікай Беларускай рады, Беларускай вайсковай рады і БСГ. І зноў баявікі знаходзіліся ў нецвярозым стане. Удзень 20-га прадстаўнікі беларускіх арганізацый вымушаны былі перасяліцца на вул.Паліцэйскую (№2), а Мяснікаў Аляксандр і Карл Ландар наладзілі ў Мінску парад перамогі. З нагоды разгону з’езда ў Мінску, Магілёве, Віцебску, Оршы, Полацку, Ігумене прайшлі мітынгі пратэсту. Адносіны мінчан да бальшавікоў сталі яшчэ больш недаверлівымі і нават варожымі. У апошнія дні снежня ў Мінску прайшлі забастоўкі, але адкрытае выступленне супраць мяснікоўцаў, як да таго заклікаў з’езд, не адбылося.

Палітычная нявопытнасць патрыётаў. Беларускія дзеячы, у адрозненне ад бальшавікоў, не мелі ні вопыту палітычнай барацьбы, ні моцнай партыі. Ва ўмовах Расіі асноўнымі праваднікамі нацыянальных ідэй дзесяцігоддзямі выступалі грамадскія навукова-асветныя гурткі без выразнай структуры. Беларускія патрыёты хацелі звязаць лёс свайго краю з Расійскай дэмакратычнай федэратыўнай рэспублікай, якой неіснавала. Яны настойліва прапаноўвалісваю мадэль федэратыўнай дзяржаўнасці, калі ўжо Расія стала савецкай (не дэмакратычнай), а Украіна -- народнай рэспублікай. Да адбудавання краю заклікаліся толькі беларусы і сяляне. Нацыянальныя лідэры доўга не адважваліся ўзяць уладу, спадзеючыся, што яна прыдзе да іх ад бальшавікоў -- і ў рэшце рэшт атрымалі ад камісараў палітычны ўрок. Тым не менш, дэлегаты з’езду фактычна дэкларавалі ідэю беларускай народнай рэспублікі.

Пераход дэлегатаў з’езда на нелегальнае становішча. Выбраная на Усебеларускім з’ездзе Рада гэтага з’езду (Усебеларускі савет) у складзе 56 чалавек на чале з Язэпам Лёсікам перайшла на нелегальнае становішча. Яна стала юрыдычнай пераемніцай усёй паўнаты ўлады, якая раней належала разагнанаму з’езду. Ужо 18 снежня ўцалелыя дэлегаты патаемна сабраліся ў чыгуначным дэпо пад аховай рабочай дружыны і пацвердзілі за Радай усебеларускага з’езду ролю выканаўчага органа разагнанага з’езду. Было вырашана таксама Цэнтральную Беларускую вайсковую раду падпарадкаваць Радзе ўсебеларускага з’езду, а іншыя палітычныя аб’яднанні з функцыямі кіравання распусціць. Са складу Рады быў вылучаны больш сціслы працоўны орган -- Выканаўчы камітэт Рады ўсебеларускага з’езду ў складзе 17 чалавек на чале з Язэпам Варонкам. Камітэт атрымаў даручэнне заняцца беларусізацыяй саветаў на месцах, а як толькі стане магчымым, узяць уладу ў свае рукі.

Бальшавіцкі рэжым. Пакуль жа гаспадарамі ў краі выступалі мясцовыя бальшавікі-мяснікоўцы. Напачатку студзеня яны разагналі практычна ўсе гарадскія думы, управы і земствы. У Мінску 2 студзеня выбухнуў галодны бунт, і бальшавікі задушылі яго з дапамогай зброі. Камісары перыядычна наляталі на рынкіі канфіскоўвалі ў гандляроў мыла, соль, тытунь, запалкі, муку. Працягваліся рэквізіцыі па вёсках. Беларускае падполле было бездапаможным. На баку бальшавікоў знаходзілася армія, а сяляне падтрымлівалі нацыянальны рух слаба.

Змаганне за беларускае войска. Патрабавалася вайсковая падтрымка. Але дэкрэт Мікалая Крыленкі аб нацыянальных палках у Беларусі не выконваўся. Затое на Румынскім фронце яго галоўнакамандуючы генерал Шчарбакоў ствараў для беларусізацыі вайсковых злучэнняў самыя спрыяльныя ўмовы. Ужо 28 снежня ў адказ на разгон Усебеларускага з’езду франтавыя нацыянальныя дзеячы дабіліся ўтварэння Беларускай вайсковай камісіі для арганізацыі беларускіх вайсковых часцей. Беларускімі вайсковымі справамі на Украіне займаўся камісар Беларускай вайсковай рады Павел Аляксюк. У канцы лютага статысячнае беларускае войска рыхтавалася да адпраўкі на Бацькаўшчыну. Яно мела артылерыю і браневікі. Беларускія вайсковыя аддзелы арганізаваліся ў Адэсе, Пскове, Віцебску, Смаленску.

Дзейнасць беларускага падполля ў Мінску. Падпольная дзейнасць канцэнтравалася вакол Беларускай вайсковай рады, якая дабілася сваёй легалізацыі пад назвай Беларускі савет салдацкіх дэпутатаў. Маленькімі групамі ў горад прыбывалі беларускія вайскоўцы і ўліваліся ў 289-ы пяхотны полк. Расейцы звальняліся на адпачынак і дэмабілізаваліся. У кожнай роце засноўваўся беларускі камітэт. Такая ж беларусізацыя праводзілася і ў мінскай каравульнай камандзе. Справай кіраваў паручнік Канстанцін Езавітаў, які стаў на чале выканкама ЦБВР. Адначасова вялася нацыянальная агітацыя па навакольных вёсках. Збіралася зброя. Актыўным агітатарам за беларускую справу выступаў Сымон Рак-Міхайлоўскі. Беларуская вайсковая рада набывала аўтарытэт. Здаралася, што ў яе памяшканні праходзілі і сходы Украінскай вайсковай рады Заходняга фронту.

Першыя праявы польскіх прэтэнзій на Беларусь. 12 студзеня 1918 г. Першы польскі корпус на чале з Юзафам Доўбар-Мусніцкім адмовіўся падпарадкоўвацца ленінскаму ўраду і неўзабаве захапіў Рагачоў, Жлобін, Бабруйск, шэраг чыгуначных станцый. Савет народных камісараў Заходняй вобласці нічога не зрабіў, каб не дапусціць гэтага выступлення. Палякам маглі аказаць супраціўленне беларускія часці, але яны былі разагнаны мясцовымі камісарамі. Польскія аддзелы абаранялі жыццё і маёмасць абшарнікаў і іншых грамадзян каталіцкай веры, бо чырвонаармейцы рабавалі маёнткі, забівалі нават параненых польскіх жаўнераў і медыцынскіх працаўнікоў. Разам з тым Польскі корпус душыў сялянскія выступленні. У Мінску працавала Польская вайсковая арганізацыя (ПВА), а таксама знаходзіўся нелегальны Вярхоўны польскі камітэт, які кіраваў усёй вайсковай справай у Расіі, у тым ліку дзейнасцю Юзафа Доўбар - Мусніцкага і Мінскай ПВА. Польскія вайсковыя арганізацыі падпольна дзейнічалі ў Вільні і ў паветах Заходняй Беларусі. На беларускіх землях побач з расійскім узмацняўся яшчэ адзін чужы полюс улады -- польскі. І ён меў падтрымку з боку мясцовых землеўласнікаў. Адраджэнне беларускай дзяржаўнасці нічога добрага для іх не абяцала. Беларускія сацыялісты ўжо заявілі аб свім намеры раздзяліць памешчыцкія землі паміж сялянамі.

Падрыхтоўка беларускіх дзеячаў да ўзяцця ўлады. З студзеня 1918 г. выканкам Рады ўсебеларускага з’езду па яго прапанове папоўніўся прадстаўнікамі ад яўрэяў і іншых нацыянальных груп. Бесперапынна працавала Цэнтральная Беларуская вайсковая рада. Ёй дапамагалі, рызыкуючы жыццём, прадстаўнікі розных грамадскіх арганізацый і ўрадавых устаноў. Чакаўся прыход беларускіх падраздзяленняў з Адэсы, Кіева, Віцебска. Мінскае інтэнданцтва патаемна ад Аблвыканзаха і пры ўдзеле Васіля Захаркі назапашвала абмундзіраванне. І калі амаль ўсё было падрыхтавана, каб адхіліць бальшавікоў ад улады, беларускае кіраўніцтва зноў напаткала няўдача. У ноч з 26 на 27 студзеня бальшавікі зрабілі чарговы налёт на штаб-кватэру Цэнтральнай Беларускай вайсковай рады. Было арыштавана шэсць кіраўнікоў, у тым ліку Канстанцін Езавітаў, Язэп Мамонька, Васіль Захарка. Дзейнасць Рады была забаронена. Адразу ж пасля разгрому Цэнтральнай беларускай вайсковай рады ў Кіеве, Адэсе і Ясах пачаліся перамовы з украінскім і румынскім урадамі аб хутчэйшым пераходзе беларускіх палкоў праз украінска-савецкі фронт, каб у далейшым прабівацца на Мінск. Недзе 14 лютага ў Віцебску адбылася сутычка Беларускай вайсковай рады Паўночнага фронта з бальшавіцкімі ўладамі. Беларусы-вайскоўцы ўзялі верх над чырвонагвардзейцамі і выгналі іх разам з бальшавікамі з горада. Усе мясцовыя арганізацыі і прафсаюзы падтрымалі Раду. Яна ўзяла ўладу ў свае рукі і рыхтавалася дапамагчы Мінску. А беларускі конны полк у Оршы ўжо пачаў туды прабівацца. Але 17 лютага бальшавіцкі польскі дывізіён напаў на Беларускую вайсковую раду Паўночнага фронта, арыштаваў яе сяброў, абяззброіў Беларускую каравульную каманду і перадаў арыштаваных і ўладу ў Віцебску бальшавіцкаму савету. Беларускім сілам увесь час прыходзілася капітуліраваць перад бальшавікамі.

Уцёкі бальшавікоў. Пасля таго, як савецкая дэлегацыя сарвала Брэсцкія перамовы, 18 лютага 1918 г. немцы распачалі наступленне па ўсяму Усходняму фронту. У Мінску прыйшлі ў рух беларускія сілы, гатовыя выступіць супраць камісараў, і тыя 19 лютага ледзь паспелі ўскочыць у чыгуначныя вагоны. Наўздагонку ім несліся насмешкі, ляцела каменне. Усяго няпрошаных «правадыроў», што ўцякалі ў Смаленск, набралася трошкі больш сотні. Верных ахоўнікаў камісараў засталося каля двухсот. Уцекачы прыхапілі з сабой усю грашовую наяўнасць. Беларускія лідэры спрабавалі адняць грошы. Камісары ўпарта супраціўляліся, пагражалі страляць з гармат па гораду, забілі некалькі чыгуначнікаў -- пакуль працаўнікі чыгункі нарэшце не прычапілі да вагонаў лакаматыў. А наступленне немцаў працягвалася. Савецкая Расія так і не змагла абараніць Беларусь ад нямецкай акупацыі.

3. Абвяшчэнне Беларускай Народнай Рэспублікі, Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Беларусі і Літоўска-Беларускай ССР.

Выхад з падполля нацыянальных дзеячоў. У той жа дзень 19 лютага, калі бальшавікі ўцякалі з Мінска, вызваленыя з турмы лідэры Цэнтральнай Беларускай вайсковай рады сабраліся, каб узяць на сябе забеспячэнне парадку і бяспекі ў горадзе. Камендантам Мінска стаў Канстанцін Езавітаў. Да канца дня 19 лютага беларускія сілы кантралявалі асноўныя аб’екты Мінска.Але тут умяшаліся сябры Польскай вайсковай арганізацыі і некаторыяпольскія вайскоўцы з корпуса Юзафа Доўбар-Мусніцкага. Позна ўвечары таго ж дня яны пачалі раззбройваць атрады беларускай камендатуры. У ход ледзь не пайшла зброя, але ўдалося дамовіцца аб стварэнні агульнай беларуска-польскай ваеннай камендатуры і падзеле горада на два сектары. Беларускія сілы кантралявалі паўночна-заходнюю частку разам з плошчай Свабоды.

Абвяшчэнне беларускай улады і першага нацыянальнага ўрада. Выйшаў з падполля і Выканаўчы камітэт Рады Ўсебеларускага з’езду. Выконваючы волю Ўсебеларускага з’езду, ён абвяшчае сябе вышэйшай уладай у Беларусі, вылучае са свайго складу першы беларускі ўрад -- Народны сакратарыят Беларусі на чале з Язэпам Варонкам -- і абяцае хуткае скліканне Усебеларускага ўстаноўчага сходу. Усё гэта адзначаецца ў Першай устаўной грамаце да народаў Беларусі, апублікаванай 21 лютага. Яе складальнікі не ўспомнілі пра стары палітычны пастулат аб аўтаноміі Беларусі ў складзе Расіі, але і абвясціць Беларусь незалежнай дзяржавай не адважыліся. У склад Народнага сакратарыяту ўвайшлі сябры БЦВР Яфім Белевіч, Іван Серада, Тамаш Грыб, Пётр Крачэўскі, Канстанцін Езасітаў. Узнавілася дзейнасць мінскай гарадской думы. На супрацоўніцтва з новым урадам пагадзіліся вядомыя земскія дзеячы. Беларускія часці аб’ядналіся ў Першы мінскі Беларускі полк пад кіраўніцтвам І.Радкевіча, шэфам міліцыі стаў вядомы тэатральны дзеяч Фларыян Ждановіч. Становішча заставалася напружаным. Перамір’е з палякамі мела часовы характар. Адзін і другі бок чакалі прыходу немцаў. Урэшце, кіраўніцтва Цэнтральнай Беларускай вайсковай рады не дапусціла захопу горада польскімі вайскоўцамі і тым забяспечыла працу беларускіх палітычных структур.

Другое наступленне немцаў. Але самастойная дзяржаўная дзейнасць беларусаў працягвалася нядоўга. З 25-га лютага ў Мінску запанавалі немцы, якія з’явіліся тут яшчэ 21 лютага. Усталяваўшы сваю ўладу ў горадзе, яны забралі касу Народнага сакратарыята, сарвалі з яго будынка бела-чырвона-белы сцяг і выгналі службоўцаў. Беларускія вайсковыя фарміраванні раззбройваліся. Новыя гаспадары не прызналі беларускай улады, бо лічылі Беларусь часткай савецкай Расіі. Не прызнаваліся немцамі і польскія арганізацыі ў Мінску, у тым ліку і вайсковыя. Аднак ў выніку перамоваў, 28 лютага нямецкая ваенная адміністрацыя ў Мінску дазволіла дзейнасць Народнага сакратарыята ў якасці беларускага прадстаўніцтва. Акупанты прасунуліся на ўсход да Дняпра. Пад уладай савецкай Расіі засталіся толькі Смаленская, усходняя частка Магілёўскай і Віцебскай губерняў (шэсць паветаў поўнасцю і дзевяць часткова). Наступленне суправаджалася рабаваннем.

Брэсцкі мір і яго вынікі для Беларусі. 3-га сакавікаў Брэсце паміж савецкай Расіяй і Германіяй разам з яе саюзнікамі быў падпісаны трактат аб міры. Пра Беларусь у ім нават не ўспаміналі. Яна трактавалася як частка тэрыторыі Расіі. Брэсцкі дагавор узаконьваў падзел беларускіх зямель паміж ваюючымі бакамі. Рабілася гэта за плячыма саміх беларусаў. Савецкая Расія адмаўлялася ад тэрыторый першай акупацыі (Эстоніі, Латвіі, Літвы і паўночна-заходняй Беларусі). Іх лес павінна была вырашаць Германія. Большая частка Беларусі да Дняпра і нават за Дняпром, занятая нямецкімі войскамі да моманту заключэння Брэсцкага міру, заставалася акупіраванай нямецкімі войскамі да выплаты Расіяй шасцімільярднай кантрыбуцыі (золатам, зернем, іншымі таварамі). Беларуская тэрыторыя на усход ад Дняпра дасталася расійскім бальшавікам. Адначасова савецкая Расія прызнавала незалежнасць Украінскай Народнай Рэспублікі і яе права на Брэсцкі, Пінскі, Мазырскі, Рэчыцкі і Гомельскі паветы. Беларускія лідэры спачатку пратэставалі супраць узаконенай акупацыі немцаў. Але нельга было выключыць і верагодную мажліваць неяк дамовіцца з новымі гаспадарамі. Дзеля таго Народны сакратарыят склаў спецыяльны мемарандум да акупацыйных улад з абгрунтаваннем неабходнасці беларускай дзяржаўнасці. Згодна з Брэсцкім дагаворам, немцы абавязаліся не прызнаваць на тэрыторыі былой Расійскай імперыі ніякіх новых дзяржаў, абвешчаных пасля 3 сакавіка, гэта значыць і БНР. Яна лічылася часткай тэрыторыі савецкай Расіі і разглядалася, як своеасаблівы залог пад кантрыбуцыю, якую ленінскі ўрад абавязаўся заплаціць Нямеччыне. І ўсё ж старанні Народнага сакратарыята не былі дарэмнымі. Афіцыйна не прызнаны, ён, тым не менш, атрымаў мажлівасць распачаць нарматыўную дзейнасць і хоць неяк ратаваць Беларусь, якую расцягвалі на кавалкі.

Абвяшчэнне БНР і яе канстытуцыйных прынцыпаў. 9-га сакавіка 1918 г. Выканкам Рады Усебеларускага з’езду ў адказ на Брэсцкі мір, які дзяліў Беларусь паміж Расіяй і Германіяй, выдае Другую ўстаўную грамату да народаў Беларусі, якая з’яўляецца канстытуцыйнай. У ёй нарэшце гаворыцца аб утварэнні Беларускай Народнай Рэспублікі ў межах рассялення і колькаснай перавагі беларусаў. Заканадаўчую ўладу атрымлівае Рада (старшыня -- Іван Серада), а выканаўчую -- Народны сакратарыят (Алесь Бурбіс, Іван Серада, Язэп Варонка, Васіль Захарка, Аркадзь Смоліч, Пётр Крачэўскі, Канстанцін Езавітаў, Антон Аўсянік, Леанард Заяц). Канчатковае рашэнне пытання аб уладзе ў Беларусі перакладавалася на ўстаноўчы сейм, абраны шляхам свабодных выбараў. У Грамаце сцвярджаюцца сацыялістычныя прынцыпы. Шануюцца правы нацыянальных груп, касуецца прыватнае ўладанне зямлёй, якая перадаецца тым, хто на ей працуе, уводзіцца васьмігадзінны рабочы дзень. Па свайму дэмакратызму канстытуцыйная беларуская Грамата стаіць вышэй канстытуцыі савецкай Расіі 1918 г. У БНР ніхто не пазбаўляецца права выбіраць і быць абраным. У ёй забараняецца вайна супраць рэлігіі і ўсялякая цэнзура. БНР паўставала як сацыялістычная дзяржава. Немцы да фарміравання дзяржаўных структур Беларусі ніякага дачынення не мелі. Члены Рады і ўрада БНР былі абраннікамі беларускага народа (Усебеларускі сход, снежнь 1917 г.).

Аб’яднанне палітычных сіл Мінска і Вільні. Акрамя Мінска, значны палітычны асяродак беларусаў склаўся ў Вільні. Прыхільнікам беларускай справы ўдалося сабрацца там 25-27 студзеня 1918 г. на канферэнцыю і стварыць Віленскую Беларускую раду. 18 лютага гэтая Рада аб’явіла аб разрыве сваіх сувязей з Расіяй, а пасля таго, як літоўцы 19 лютага аб’явілі незалежнасць, адмовілася і ад планаў стварэння канфедэратыўнай літоўска-беларускай дзяржавы. У Мінску ж Рада Усебеларускага з’езду абвясціла сябе ў сакавіку Радай БНР і запрасіла ў свой склад дзевяць прадстаўнікоў Віленскай Беларускай рады. Сярод каапціраваных былі Іван і Антон Луцкевічы, Вацлаў Іваноўскі. У Раду БНР увайшлі таксама прадстаўнікі земстваў, гарадскіх самаўпраўленняў, нацыянальных груп у Беларусі (палякі, яўрэі, рускія, украінцы, літоўцы).

Абвяшчэнне незалежнасці БНР. 23 сакавіка віленскіх членаў Рады БНР запрасілі на пасяджэнне Народнага сакратарыята. Абмяркоўвалася балючае пытанне: дзе ўзяць грошы. З прычыны таго, што бальшавікі, а потым немцы абрабавалі мінскую касу, было вырашана папрасіць пазыку ва ўрада Украінскай Народнай Рэспублікі. І гэтае рашэнне стала для Антона Луцкевіча падставай для выступлення з прапановай: перш, чым пасылаць дэлегацыю ў Кіеў, абвясціць незалежнасць Беларусі. Ён аргументаваў гэта наступным чынам. БНР фармальна з’яўляецца тэрыторыяй Расіі, бо федэратыўная сувязь з ёй, абвешчаная на Ўсебеларускім з’ездзе, ні Першай, ні Другой устаўнымі граматамі не касавалася. А таму ўкраінскі ўрад, які прызнаваўся і Расіяй, і Нямеччынай, не мог пазычыць грошы расійскай тэрыторыі без дазволу Масквы. Прымаць жа ад украінцаў ахвяраванне супярэчыла б годнасці беларусаў. Па-другое, абвяшчэнне незалежнасці стала б пратэстам супраць Брэсцкага міру, супраць падзелу Беларусі. На чарговым пасяджэнні Рады, якое пачалося а 8 гадзіне вечара 24 сакавіка, фракцыя БСГ унесла прапанову аб абвяшчэнні незалежнасці БНР. Даклад аб неабходнасці дзяржаўнага суверэнітэту Беларусі зрабіў кіраўнік фракцыі, фактычна старшыня БСГ, народны сакратар земляробства Аркадзь Смоліч. Абмеркаванне даклада працягвалася дзесяць гадзін. І толькі каля шасці гадзін раніцы наступнага дня рэзалюцыя аб незалежнасці была прынята. Прыхільнікі саюза з Расіяй -- прадстаўнікі земстваў, гарадоў і Бунда -- апынуліся ў меншасці. Члены Аб’яднанай яўрэйскай сацыялістычнай партыі і эсэры ад галасавання ўстрымаліся. Разам з упартай апазіцыяй яны складалі амаль палову Рады. У той жа дзень 25 сакавіка пасля перарыва з 7 да 12 гадзін пачалося паартыкульнае абмеркаванне Трэцяй устаўной граматы да народаў Беларусі. І нарэшце каля трох гадзін дня яна была зацверджана. З 25 сакавіка 1918 г. Беларуская Народная Рэспубліка абвяшчалася незалежнай дзяржавай, а Брэсцкі мірны дагавор касаваўся. Спрадвечная мара беларускіх барацьбітоў аб незалежнай сваёй дзяржаве, насуперак волі вялікіх дзяржаў, пачынала здзяйсняцца. І з акцыяй 25 сакавіка ўжо не маглі не лічыцца нават ворагі беларускай дзяржаўнасці.

Рэарганізацыя Рады БНР. Пасля абвяшчэння акта аб незалежнасці Беларусі прадстаўнікі земстваў і гарадоў (сябры пераважна рускіх і яўрэйскіх партый) выйшлі з Рады БНР, бо не маглі адмовіцца ад свайго ідэала адзінай і непадзельнай Расіі. Немцы разагналі Раду БНР і Народны сакратарыят у дзень абвяшчэння незалежнасці, а ў пачатку красавіка забаранілі дзейнасць Народнага сакратарыяту. У пошуках кампрамісу Рада БНР 12 красавіка каапціравала ў свой склад дзеячоў Беларускага народнага прадстаўніцтва ў Мінску, якое складалася з правацэнтрыскіх партый і арганізацый (БПНЗ, ХДЗ, Беларускі саюз памешчыкаў, Беларускі праваслаўны саюз і інш.) і пасля чаго стала ўлічваць інтарэсы гарадскіх домаўладальнікаў, ураднікаў, духавенства і землеўласнікаў. Лідэрамі гэтага аб’яднання з’яўляліся Раман Скірмунт, Аляксандр Уласаў, Павел Аляксюк, генерал Кіпрыян Кандратовіч, ксёндз Вінцэнт Гадлеўскі, протоірэй Стафан Кульчыцкі. Сацыялістычная афарбоўка Рады адразу ж паблякла. І гэта супакоіла немцаў. Новыя радаўцы супраціўляліся нацыяналізацыі зямель і настойвалі на далейшым збліжэнні з акупантамі. Цікава, што перамены ў Мінску падштурхнулі Беларускі народны саюз правай арыентацыі захапіць і часова ўтрымліваць уладу ў прыфрантавым Віцебску, занятым бальшавікамі.

Перамовы з Літвой. Кіраўніцтва Віленскай Беларускай рады, якое падпарадкоўвалася ўраду БНР, не выключала мажлівасці дзяржаўнага саюзу з Літвой, якому маглі б паспрыяць немцы. На перамовах у Вільні з прадстаўнікамі Тарыбы (23 красавіка 1918) Антон Луцкевіч, Дамінік Сямашка, кс. Адам Станкевіч заявілі, што палітычным ідэалам беларусаў з’яўляецца адраджэнне Вялікага Княства Літоўскага як федэрацыі Літвы і Беларусі. Для існуючай БНР рыхтавалася падстрахоўка. Літоўска-Беларуская дзяржаўная супольнасць лічылася ў тых складаных умовах больш жыццяздольнай. Спрацоўвала і гістарычная настальгія, і прагматычны разлік на тое, што спадкаемная Вялікаму Княству Літоўскаму дзяржава будзе мець большую міжнародную падтрымку і выхад да мора. Але літоўскае кіраўніцтва мела іншыя намеры: падпарадкаваць Віленшчыну і Гродзеншчыну, а тэрыторыям з беларускім насельніцтвам прадставіць аўтаномію. Каб выжыць паміж Польшчай і Расіяй, маладая літоўская дзяржава імкнулася тэрытарыяльна пашырыцца за кошт земляў гістарычнага Вялікага Княства Літоўскага. Прыхільнікі канфедэрацыі Беларусі ды Літвы былі і сярод літоўскіх палітыкаў, але перавагу ўсё ж мелі незалежнікі. Яны запрашалі прадстаўнікоў беларускага народа ў Тарыбу. Беларуская дэлегацыя не прыняла такую прапанову, але незалежнасць Літвы прызнала.

Тэлеграма Вільгельму ІІ і раскол БСГ. 25 красавіка 1918 г. па ініцыятыве Рамана Скірмунта і яго групы Рада БНР адправіла імператару Нямеччыны Вільгельму ІІ тэлеграму з падзякай за «вызваленне Беларусі ад чужацкага ўціску» і з просьбай дапамагчы ва ўмацаванні дзяржаўнай незалежнасці і непадзельнасці краю ў саюзе з нямецкім рэйхам. Якраз напярэдадні, 23 красавіка, Вільгельм ІІ прызнаў незалежнасць Літвы і перадаў ёй Віленшчыну. Аднак беларусам ні гэтае, ні іншыя намаганні дзеля юрыдычнага прызнання Германіяй БНР выніку не далі. Берлін па-ранейшаму прытрымліваўся літары Брэсцкага трактата аб міры. Тэлеграма Вільгельму ІІ выклікала раскол БСГ, найбольш уплывовай партыі ў Радзе БНР. Многія грамадаўцы ўспрынялі гэты крок як здраду беларускай дэмакратыі. Тым не менш, з пункту гледжання ўмацавання беларускай дзяржаўнасці спроба аперціся на немцаў мела сэнс.

Партыйнае размежаванне. На месцы БСГ узніклі новыя партыі: Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў (БПС-Р, эсэры), Беларуская сацыял-дэмакратычная партыя (БСДП, эсдэкі), Беларуская партыя сацыялістаў-федэралістаў (БПС-Ф, эсэфы). Усе яны характарызаваліся левацэнтрызмам. Найбольш уплывовай была партыя эсэраў (лідэры Тамаш Грыб, Вацлаў Ластоўскі, Язэп Мамонька), якая працавала сярод сялянства і арыентавалася на федэратыўны саюз з Расіяй. Вядомыя эсдэкі Браніслаў Тарашкевіч, Сымон Рак-Міхайлоўскі, Аркадзь Смоліч, Алесь Гарун, Язэп Лёсік, браты Луцкевічы шмат рабілі для пашырэння беларускага руху, але заставаліся нібы штабам без арміі (вядома пралетарскай), бо рабочых беларусаў ў гарадах тады было яшчэ мала. Таму яны і арыентаваліся на падтрымку заходнееўрапейскіх краін. Да эсэфаў належалі Язэп Варонка, Алесь Цвікевіч, Пётр Крачэўскі, Васіль Захарка. Ад эсэраў іх адрознівала варожасць да бальшавізму. Правей эсэфаў стаялі група Скірмунта-Алексюка і Беларуская хрысціянская злучнасць. Сярод беларускіх клерыкалаў вылучаліся ксяндзы Вінцэнт Гадлеўскі (заснавальнік партыі), Аляксандр Астрамовіч (вядомы як паэт Андрэй Зязюля), Фабіян Абрантовіч, Адам Станкевіч, Кастусь Стаповіч (ён жа паэт Казімір Сваяк). Названыя партыі мелі сваіх прадстаўнікоў ў Радзе БНР, што сведчыла пра яе дэмакратычнасць, але і пра наяўнасць фракцыйнай барацьбы і магчымасць расколаў.

Змена ўрадаў. Тэлеграма германскаму імператару выклікала крызіс і беларускага ўрада. У пачатку мая Народны сакратарыят пакінулі Аркадзь Смоліч, Палута Бадунова, Тамаш Грыб, Леанард Заяц. Прэм’ер Язэп Варонка падаў у адстаўку. Сацыялісты пакідалі і Раду БНР. У выніку правацэнтрысты атрымалі ў беларускім парламенце большасць і сфарміравалі свой урад на чале з Раманам Скірмунтам. У яго кабінет уваходзілі Кіпрыян Кандратовіч, Павел Алексюк, Радаслаў Астроўскі. Новы ўрадавы крызіс распачаўся ў чэрвені. Правым і левым удалося дамовіцца аб стварэнні кааліцыйнага ўраду, які ўзначаліў Іван Серада. Старшынёй Рады БНР стаў Язэп Лёсік. Але супярэчнасці захоўваліся. Прадстаўленая ва ўрадзе БНР новая інтэлігенцыя з сялян, якая прытрымлівалася пераважна народніцкай ідэалогіі, ніяк не магла паразумецца з прадстаўнікамі мясцовай шляхты.

Надзяленне урада БНР элементамі рэальнай улады. Непрызнаная Берлінам Рада БНР знайшла, урэшце, паразуменнез камандуючым 10-ай акупацыйнай арміі генералам Эрыхам фон Фалькенгайнам. Найперш ён дазволіў беларускай Радзе арганізоўваць мясцовы апарат ўлады. Пастанова аб гэтым была апублікавана ўжо 27 сакавіка.А неўзабаве, 20 красавіка, Рада разаслала па вёсках, валасцях, гарадах, паветах і губернях загад аб стварэнні мясцовых рад (выбарныхорганаў БНР) і прыняцці імі на сябе ўлады ад акупантаў. Выкананне загада ва ўмовах акупацыі ўскладнялася, але з 21 чэрвеня армейскае камандаванне пачало ўключаць у склад павятовых нямецкіх камендатур беларускіх дарадцаў, абраных урадам БНР. У кампетэнцыі Народнага сакратарыята знаходзіліся гандаль, прамысловасць, асвета, сацыяльнае забеспячэнне, справы бежанцаў і інш. Аднак тэрыторыя, на якой дзейнічалі ўстановы БНР, была абмежаванай і вызначалася на захадзе лініяй першай нямецкай акупацыяй, на поўдні – межамі Украінскай Народнай Рэспублікі, на ўсходзе – лініяй нямецка-бальшавіцкага фронта. Значны абшар усходняй Беларусі знаходзіўся пад кантролем Першага польскага корпуса Юзафа Доўбар-Мусніцкага. Толькі пад канец мая немцы раззброілі польскія аддзелы і падпарадкавалі сабе іх раён дыслакацыі. На беларускія землі, што на поўнач ад Кобрына і Пружан, свае прэтэнзіі выказвалі дзеячы літоўскай дзяржавы. Таму беларускі ўрад дабіваўся і ўрэшце дабіўся ад немцаў паўнамоцтваў у галіне міжнародных адносін.

Міжнародная дзейнасць урада БНР. Летам 1918 г. праз нямецкае вайсковае камандаванне ён спрабаваў пераканаць ленінскі ўрад даць згоду на аб’яднанне з тэрыторыяй БНР усходніх раёнаў Беларусі, занятых расійскімі войскамі. З гэтай мэтай і дзеля прызнання БНР у Маскву ездзіла спецыяльная беларуская місія, але народны камісар замежных спраў Георгій Чычэрын яе нават не прыняў. Затое БНР прызналі найперш Украіна і Літва, а потым і Латвія, Эстонія, Фінляндыя, Чэхаславакія. Консульствы БНР адчыніліся ў Расіі, Германіі, Польшчы, Даніі і Турцыі. Беларускія палітыкі рабілі ўсё магчымае, каб абвясціць міжнароднай супольнасці аб існаванні беларускай дзяржавы.

Сімвалы дзяржаўнасці. Самасцвярджэнню нацыі садзейнічаў ужо сам факт існавання беларускай дзяржавы. БНР выдавала сваім грамадзянам беларускія пашпарты, зацвердзіла у якасці дзяржаўнай нацыянальную сімволіку: свой дзяржаўны герб -- «Пагоню» (узброены рыцар на кані) і свой дзяржаўны бела-чырвона-белы сцяг тры гарызантальныя паласы аднолькавай шырыні). Нават у Адэсе ў кастрычніку 1918 г. вялікая колькасць беларусаў выказала жаданне стаць грамадзянамі БНР.

Мова і патрыятычнае выхаванне моладзі. 12 красавіка Народны сакратарыят БНР прыняў пастанову аб абвяшчэнні беларускаймовы дзяржаўнай і абавязковай для грамадзян рэспублікі. Намаганнямі Браніслава Тарашкевіча, Антона Луцкевіча, Язэпа Лёсіка, Янкі Станкевіча распрацоўваліся яе правапіс і нормы граматыкі, пашыралася беларуская тэрміналогія. У маіпа ініцыятыве Беларускай вучнёўскай грамады заснаваласяТаварыства беларускіх сагайдакаў (байскаўтаў). Тады ж узнікла і такая юнацкая арганізацыя, як «Беларуская студэнцкая раніца». Сваю задачу яна бачыла ў выхаванні нацыянальных інтэлектуалаў.

Рэлігійнае пытанне. Католікі. Яшчэ ў пачатку 1917 г. заснаваны ў Мінску Саюз ксяндзоў-беларусаў налічваў каля 200чалавек. Тадыж тагачасны Беларускі нацыянальны камітэт і пачаў барацьбу за выкарыстанне ў касцёлах беларускай мовы. А ў 1918 г. гэтая мова ўжо гучала ў многіх храмах. Хрысціянская дэмакратычная злучнасць, пад уплывам дзейнасці БНР і дзякуючы намаганням ксяндза Вінцэнта Гадлеўскага, прыняла новую назву -- Хрысціянская дэмакратычная злучнасць беларусаў -- і ўключыла ў сваю праграму патрабаванне будаўніцтва незалежнай беларускай дзяржавы. 1-га кастрычніка ў Мінску пачала дзейнічаць каталіцкая семінарыя, якая рыхтавала святароў-беларусаў. Яе рэктарам стаў доктар філасофіі Фабіян Абрантовіч. Актыўны ўдзел ў нацыянальных справах віленскіх беларусаў прымалі ксяндзы Уладзіслаў Талочка і Ян Семашкевіч. У адказ каталіцкі клір стварыў у чэрвені 1918 г. у Мінску рымска-каталіцкую кафедру на чале з прапольскім епіскапам Зыгмунтам Лазінскім.

Праваслаўныя. У 1918 г. на Беларусі з’явіліся і праваслаўныя прыходы, дзе пропаведзі чыталіся на беларускай мове. Айцец Андрэй Карніловіч, свяшчэннік Хонаўскай царквы Вілейскага павета склаў цэлы зборнік пропаведзяў на беларускай мове. Святар В.Раманаў выдаў у 1918 г. у Мінску перакладзеную на беларускую мову царкоўную кніжку «Першыя малітвы і пазнанне праваслаўнай веры». Спагадліва ставіўся да БНР і праваслаўны архіепіскап Мінскі і Тураўскі Георгій. Ён згадзіўся супрацоўнічаць з беларускім ўрадам у вяртанні на радзіму эвакуіраваных святароў і царкоўнага дабра. Асаблівая патрэба ў праваслаўных свяшчэнніках адчувалася ўраёнах «старой акупацыі», на Віленшчыне і Гродзеншчыне, дзе пазакрываліся цэрквы і ўзмацнялася паланізацыя беларусаў праз касцёлы. Калі раней толькі палякі ўсіх католікаў, у тым ліку і беларусаў, залічвалі да сваей нацыі, то з атрыманнем дзяржаўнасці тое ж самае пачалі рабіць і літоўцы. Беларусы-католікі сталі для іх літоўцамі. Каб аслабіць анексіянісцкія памкненні з боку польскага і літоўскага духавенства, ўрад БНР дабіўся таго, што летам са згоды немцаў у межах «старой акупацыі» пачалі аднаўляцца праваслаўныя прыходы.

Адукацыя. Акадэмік Яўхім Карскі апекаваўся сярэднімі школамі, доктар Вацлаў Іваноўскі -- прафесійнымі, а кандыдат філалогіі Пецярбургскага універсітэта Браніслаў Тарашкевіч -- народнымі пачатковымі школамі. Пры Народным сакратарыяце працавалі бюро распрацоўкі школьных падручнікаў і таварыства «Прасвета», што займалася іх выданнем. 1-га красавіка былі арганізаваны курсы беларусазнаўства. З 1-га верасня працавалі настаўніцкія курсы, а праз месяц

Дата добавления: 2014-01-07