Старажытнаруская літаратурная мова

Гісторыя беларускай літаратурнай мовы – навука, якая вывучае ўзнікненне, станаўленне і змяненне літаратурнай мовы беларускага народа, даследуе гісторыю ўдасканалення яе граматыка-правапіснага афармлення і нармалізацыі.

Праблема перыядызацыі гісторыі літаратурных моў дастаткова складаная, бо цяжка вылучыць крытэрыі, якія давалі б магчымасць з дастатковай верагоднасцю ўстанавіць пункт пераходу мовы з аднаго стану ў другі. Пры адсутнасці больш-менш выразных лінгвістычных крытэрыяў пад увагу бяруць знешнія фактары, звязаныя з працэсам развіцця культуры і з гісторыяй грамадства.

У гісторыі беларускай літаратурнай мовы традыцыйна вылучаюць тры перыяды:

І перыяд (Х – канец ХІІІ ст.) – перыяд старажытнарускай літаратурнай мовы;

ІІ перыяд (XIV–XVIII стст.) – перыяд старабеларускай літаратурнай мовы;

ІІІ перыяд (з пачатку ХІХ ст. і да нашага часу) – перыяд новайбеларускай літаратурнай мовы.

1. На аснове аналізу 3–4 крыніц даць як мага больш поўную характарыстыку паняцця «літаратурная мова». Даказаць, што літаратурная мова – катэгорыя гістарычная.

1. Виноградов В.В. Литературный язык // Виноградов В.В. Избранные труды: История русского литературного языка. М., 1978.

2. Ковалевская Е.Г. История русского литературного языка. М., 1992.

4. Толстой Н.И. История и структура славянских литературных языков. М., 1988.

5. Языкознание: большой энциклопедический словарь. М., 1998.

2. Патлумачыць, чаму нельга атаясамліваць паняцце «гісторыя літаратурнай мовы» з паняццямі «гісторыя мовы» і «гісторыя мовы літаратуры».

1. Мартынаў В.У. Шляхі фарміравання беларускай мовы // Жывая спадчына. Мінск, 1992.

2. Успенский Б.А. Предмет истории литературного языка //Успенский Б.А. История русского литературного языка (ХІ–XVII вв.). М., 2002.

3. Растлумачыць значэнне тэрмінаў сацыяльна-гістарычны тып мовы, ідыём, жывая мова, дыялект, кайнэ, моўная сітуацыя, дыгласія, двухмоўе.

1. Бондалетов В.Д. Социальная лингвистика. М., 1987.

2. Языкознание: большой энциклопедический словарь. М., 1998.

4. Параўнаць перыядызацыі гісторыі беларускай літаратурнай мовы, прапанаваныя Л. Шакуном і І. Ласковым.

1. Ласкоў І. Адкуль пайшла беларуская мова // Літаратура і мастацтва. 1992. 27 сак.;

2. Шакун Л. Гісторыя беларускай літаратурнай мовы. Мінск, 1984.

Старажытнаруская літаратурная мова – літаратурная мова Старажытнай Русі, агульная пісьмовая мова ўсходніх славян ХІ – канца ХІІІ ст. Перыяд функцыянавання гэтай мовы прынята разглядаць як зыходны этап у гісторыі кожнай з усходнеславянскіх літаратурных моў.

Па сённяшні дзень застаецца дыскусійным пытанне пра ўзнікненне і развіццё пісьменнасці на ўсходнеславянскіх землях. Лінгвісты ХІХ ст. (А.Х. Вастокаў, Ф.І. Буслаеў) лічылі, што пісьмо на землі Старажытнай Русі было прынесена з Балгарыі ў канцы Х ст. (988 г.) падчас афіцыйнага хрышчэння (гэты працэс атрымаў назву «першы паўднёваславянскі ўплыў»). У ХХ ст. такі пункт гледжання быў аспрэчаны. Так, С.П. Абнорскі сцвярджае, што пісьменства на Русі ўзнікла ў VI–VII стст. На думку прафесара Л.П. Якубінскага, той факт, што ўсе славяне ўжываюць агульныя па паходжанні дзеясловы са значэннем ‘пісаць’ і ‘чытаць’, пацвярджае наяўнасць у іх пісьма яшчэ ў агульнаславянскі перыяд.

Многія даследчыкі, гаворачы пра існаванне арыгінальнай пісьменнасці ва ўсходніх славян у пачатку Х ст., спасылаюцца на «Сказанне чарнарызца Храбра», «Жыціе Канстанціна Філосафа», згадкі арабскіх пісьменнікаў Ахмед ібн-Фадлана і Ібн-Якуб эль-Недзіма і арабскага географа Аль-Масудзі, апісанне ў «Аповесці мінулых гадоў» падзей ІХ ст., упамінанне ў гэтым жа летапісе дагавораў з Візантыяй 907, 911, 944 і 971 гадоў, археалагічныя знаходкі (Гнёздаўскі надпіс).

Найбольш жа старажытныя ўсходнеславянскія пісьмовыя помнікі, якія дайшлі да нашага часу, датуюцца толькі ХІ ст.: Астрамірава евангелле, Тмутараканскі надпіс 1061 г., зборнікі Святаслава 1073 і 1076 гг., подпіс Ганны Яраславаўны 1063 г., надпісы на сценах Сафійскага Сабора ў Ноўгарадзе, на мармуровай грабніцы Яраслава Мудрага, шматлікія клеймы з імёнамі рамеснікаў, нанесеныя на будаўнічыя пліты, цагліны, сапожныя калодкі, зброю, прасліцы. У ХІІ ст. былі створаны «Жыціе Феадосія Пячэрскага», «Сказанне пра Барыса і Глеба», «Слова аб законе і боскай ласцы» мітрапаліта Іларыёна, «Хаджэнне ігумена Данііла», «Аповесць мінулых гадоў», «Павучанне Уладзіміра Манамаха», «Руская праўда», «Слова пра паход Ігаравы» і інш.

Вызначэнне генетычных каранёў старажытнарускай мовы з’яўляецца неадназначным, найбольшае развіццё атрымалі канцэпцыі:

· паўднёваславянскай (стараславянскай) асновы старажытнарускай літаратурнай мовы (А.А. Шахматаў);

· самабытнага характару старажытнарускай літаратурнай мовы (Я.Ф. Карскі, С.П. Абнорскі);

· змешанай прыроды старажытнарускай літаратурнай мовы (Б.А. Ларын, Р.В. Вінакур, М.А. Мяшчэрскі).

З праблемай паходжання старажытнарускай літаратурнай мовы цесна звязана пытанне аб культурна-моўнай сітуацыі ў Старажытнай Русі.

В.У. Вінаградаў сцвярджаў, што ў выніку ўзаемадзеяння царкоўнаславянскай і жывой моў усходніх славян утварыліся два тыпы старажытнарускай літаратурнай мовы – кніжна-славянскі і народна-літаратурны.

Б.А. Успенскі вызначае моўную сітуацыю першага гістарычнага перыяду як царкоўнаславянска-старажытнарускую дыгласію. На думку даследчыка, у той час суіснавала кніжная моўная сістэма, звязаная з пісьмовай традыцыяй, і някніжная сістэма, звязаная з паўсядзённым жыццём.

Большасць сучасных даследчыкаў пагаджаецца з тым, што ў Старажытнай Русі функцыянавалі дзве літаратурныя мовы:

1) царкоўнаславянская літаратурная мова двух тыпаў:

а) уласна царкоўнаславянская мова – мова богаслужэбнай літаратуры, арыгінальных і перакладных рэлігійных твораў, якія перапісваліся на Русі з паўднёваславянскіх і заходнеславянскіх пратографаў;

б) славяна-руская мова – мова ўсходнеславянскіх арыгінальных твораў;

2) старажытнаруская літаратурная мова таксама двух тыпаў:

У Старажытнай Русі існавала разгалінаваная сістэма функцыянальна-стылявых і жанравых разнавіднасцей пісьмовай мовы. Найчасцей помнікі старажытнарускага пісьменства падзяляюць на тры групы – царкоўна-кніжныя, свецкія і справавыя.

Да найбольш яркіх рыс помнікаў царкоўна-кніжнага характару (кананічнай, жыційнай, паломніцкай, рэлігійна-павучальнай літаратуры) адносяцца: перавага царкоўнаславянскіх элементаў у фанетыцы і марфалогіі; шырокае выкарыстанне рэлігійнай лексікі; ужыванне канкрэтнай лексікі ў сімвалічным і метафарычным значэннях; распаўсюджанасць прыёмаў рытарычнага апавядання (параўнанняў, сімвалічнага паралелізму, ампліфікацый, скразных антытэз, разнастайных сінанімічных і антанімічных радоў слоў); разнастайнасць сінтаксічных канструкцый (удакладняльныя звароты, простыя і складаныя – злучнікавыя і бяззлучнікавыя – сказы).

Для тэкстаў помнікаў свецкай пісьменнасці характэрна суіснаванне царкоўнаславянскіх і ўсходнеславянскіх рыс у фанетыцы і марфалогіі; выкарыстанне разнастайных груп лексікі з канкрэтным значэннем; сувязь апавядання з адлюстраваннем рэальнага побыту Старажытнай Русі; выкарыстанне эпітэтаў народна-паэтычнага характару, параўнанняў і метафар да з’яў побытавага жыцця, супастаўленняў са светам жывой і нежывой прыроды, блізкіх да народнай паэзіі; ужыванне паняццяў, якія адлюстроўваюць як новыя, хрысціянскія, так і старыя, язычніцкія, погляды славян; пашыранасць простых сказаў, канструкцый з аднароднымі членамі, а таксама складаназлучаных і складаных бяззлучнікавых сказаў.

У помніках справавой пісьменнасці пераважалі ўсходнеславянскія рысы ў фанетыцы і марфалогіі; шырока ўжывалася тэрміналагічная і побытавая лексіка, якая абслугоўвала розныя сферы жыцця; часта нанізваліся аднатыпныя канструкцыі; былі распаўсюджаны інфінітыўныя сказы, складаназалежныя сказы з даданымі ўмовы, складаныя бяззлучнікавыя сказы; выкарыстоўваліся традыцыйныя формулы справавога маўлення і ўстойлівыя спалучэнні.

Моўныя рысы, якія адрозніваюць старажытнарускую
і царкоўнаславянскую мовы

Старажытнаруская мова	Царкоўнаславянская мова*
1. Адрозненні ў гукавым (фанетычным) абліччы слоў
1. Поўнагалоссе: городъ, берегъ	1. Няпоўнагалоссе: градъ, плhнъ, брhгъ
2. Пачатковыя спалучэнні ро, ло: ровныи, лодья, локъть	2. Пачатковыя спалучэнні ра, ла: равьныи, ладии, лакътъ
3. Спалучэнні ър, ъл, ьр, ьл: гърло, вьрхъ, вълкъ, жьлтъ	3. Спалучэнні ръ, лъ, рь, ль: гръло, врьхъ, влъкъ, жлътъ
4. Гук ч на месцы спалучэнняў tj, ktj: ночь, печь, хочу	4.Шт (m) у адпаведных выпадках: ношть, пешть, хошт@
5. Гук ж на месцы спалучэння dj: межа, сажа*	5. Жд у адпаведных выпадках: межда, сажда
6. Пачатковы о на месцы спалучэння je: одинú, озеро, осень, оже*	6. Пачатковы ~ ў адпаведных выпадках: ~динú, ~зеро, ~сень, ~же
7. Пачатковы я: язъ, (я), ягня, яко	7. Пачатковы а: азъ, (я), агньць, ако
8. Пачатковы у (оу): оугъ, оудоль, оуноша, оутро, оуродъ, оульяна	8. Пачатковае спалучэнне jу (ю): югъ, юдоль, юноша, ютро, юродивыи, юлиана
2. Адрозненні ў галіне граматыкі
1. Канчатак -h ў мяккім варыянце скланення: – у родным склоне адзіночнага ліку і ў назоўным і вінавальным склонах множнага ліку назоўнікаў жаночага роду (доушh, землh); – у вінавальным склоне множнага ліку назоўнікаў мужчынскага роду (конh, кънязh)	1. Канчатак -# ў адпаведных склонавых формах: доуш<, земл#, кон#, къняз#
2. Канцавы h ў займенніках і займеннікавых (поўных) прыметніках – жаночага роду ў родным склоне адзіночнага ліку: еh, вьсеh, тоh; доброh (добрыh), синеh (синиh) – у назоўным і вінавальным склоне множнага ліку h, вьсh, добрыh, сінhh	Канцавы > (<) у адпаведных формах: е>, вьсе>, то>, добры>, син>> >, вьс>, добры>, син>> Заўвага: ва ўсходнеславянскіх помніках мог перадавацца як -я: ея, вьсея
3. Канчаткі займеннікавых (поўных) прыметнікаў
а) у родным склоне адзіночнага ліку мужчынскага і ніякага роду
-ого: доброго -его: синего	-а~го, -ааго, -аго: добра~го, добрааго, добраго -я~го, -яаго, -яго: синя~го, синяаго, синяго
б) у давальным склоне адзіночнага ліку мужчынскага і ніякага роду:
-ому: доброму -ему: сінему	- у~му, -уму: добро~му, добруму - ю~му, -юму: сіню~му, сінюму
в) у давальным і месным склонах адзіночнага ліку жаночага роду
-ои: доброи -еи: синеи	-hи: добрhи -ии: синии
г) у месным склоне адзіночнага ліку мужчынскага і ніякага роду
-омь: добромь -емь: синемь	-h~мь, -hмь: добрh~мь, добрhмь -иимь, -имь: синиимь, синимь
д) у родным і месным склонах парнага ліку ўсіх родаў
-ою: доброю -ею: синею	-ую: доброю -юю: синюю
4. Канчаткі 3-й асобы адзіночнага і множнага ліку дзеясловаў цяперашняга часу
- ть: несеть, несуть	-тú: несетú, несутú
5. Сцягнутыя формы імперфекта: несяхú	Нясцягнутыя формы імперфекта: несhахъ
6. Дзеепрыметнікі незалежнага стану цяперашняга часу
а) з суфіксамі -уч-, (-юч-): несучи, знаючи	а) з суфіксамі -@шт- (-\шт-): нес@шти, зна\шти
б) з канчаткамі назоўнага склону адзіночнага ліку мужчынскага і ніякага роду
- а: неса	-ы: несы
7. Злучэнне складаных сказаў пры дапамозе злучнікаў і злучальных слоў
аже, оже, аче, если, когда, тогда	аще, егда, внегда, доньдеже, зане
8. Некаторыя словаўтваральныя сродкі
а) прыстаўкі: вы-: выгнати, выдати, вынести; въз- (въс-): възрадоватися, въспомнити, въсходы; роз-: розлити, розумъ; съ-: събирати, съкрушити	из-: изгнати, издати, изнести; воз- (вос-): возрадоватися, воспоминание, восходъ; раз-: разлити, разумъ; со-: собирати, сокрушити
б) суфіксы: -ье, -нье, -ька: житье, чтенье, чистька	-ие, -ание, -ение, -ние, -знь, -ость, /-есть, -ьство, -ьствие, -тель, -ыни: житие, воздержание, разумение, жизнь, сущность, схожесть, божьство, царьствие, дhятель, учитель, грúдыни
	Славянізмамі з’яўляюцца многія складаныя словы, найперш з адцягненым кніжным значэннем: благодать, благоволити, благоприятьнъ, братолюбие, вьсемилостивыи, милосердие, страстотерпьць

Пры аналізе мовы таго ці іншага помніка нярэдка ўзнікаюць цяжкасці, звязаныя з тым, што пратографы большасці помнікаў старажытнай усходнеславянскай літаратуры да нашага часу не захаваліся; копіі ж нярэдка рабіліся з прамежкавых спісаў і адпаведна адлюстроўваюць моўныя асаблівасці розных гістарычных эпох.