Одонтогенді ісіктер

Пайда болуы тіс жүйесімен байланысты ісіктерді одонтогенді дейді. Олар: жақ кисталары, амелобластома (адамантинома), одонтома, цементома. Кейбір мамандар бұл топқа эпулистерді де қосады, бірақ кейінгі кезде ғалымдардың көзқарасы өзгеріп, бұл ісіктерді басқа топқа-ісік тәрізділер тобына жатқызуда.

Жақ кисталары. Киста дегеніміз сыртында қабығы бар сұйық немесе қоймалжың заттан тұратын қуыс ісік. Жақ сүйектеріндегі қуыстардың қабығы екі қабаттан тұрады, сыртқы қабаты тығыз дәнекер тіннен, ішкісі ауыз қуысының шырышты қабаты секілді көпқабатты жалпақ эпителийден құралады. Гаймор қуысына жақын жерлерінде цилиндр тәрізді эпителий де кездеседі. Дәнекер қабат пен эпителий қабатының арасында тамырлар мен лимфоидты элементгерге бай гранулденген тін қабаты кездеседі. Кистаның ішіндегі сұйықтық құрамы холестеринге бай сарысудан тұрады. Жақ кисталары дамуына қарай түбірлік (радикулярлық) сауыттық

(фолликулярлық) деп бөлінеді.

Түбірлік кисталар. Көбінесе (94-94%) жағдайда жақтарда кездеседі. Түбірлік кисталардың эпителий тіндерінен даму жолдарының бірнеше тұжырымдары бар: қабыну процесінің салдарынан түзілген химиялық және механикалық тітіркендірулердің әсерінен периодонттағы эпителий элементтері үлкейіп көбейе бастайды. Осының әсерінен микроскопиялық қуыстар ішіне сарысу толып, біртіндеп үлкейіп кистаға айналады. Түбірлік кисталар тіс жегімен бұзылған тістердің немесе бұрын жарақат алған тістердің аймағында кездеседі (102-сурет).

Жұлынған тістердің орнында өте сирек кездеседі.Киста көптеген айлар немесе жылдар бойы баяу, ауруды мазаламай өседі. Сондықтан оның алғашқы сатыларын тек рентген суретіне түсіргенде ғана анықтаймыз.Онда көзге бірден сүйектің бұзылған ошағының көлеңкесі анық түседі. Уақыт өте келе жақ деформациясы науқастың өзінің де, тексерген дәрігердің де, қоршаған ортаның да назарына түсе бастайды. Ұяшықты өсіндінің ісінуінен беттің асимметриясы пайда болады. Жалпы тексеру кезінде жақтың ұяшық өсіндісі мен деңесінде таңдай немесе сырт жақ бағытына қарай өскен дөңгелек пішінді артық зат байқалады.

Киста бұршақ пен тауық жұмыртқасының көлеміне дейін кездеседі. Ол даму уақыты мен даму сатысына тікелей байланысты болады. Ісіктің үстіндегі шырышты қабықпен сүйектің беткі қабаты өзгермейді. Уақыт өте келе жұқарған сүйек қабырғасын басқанда сықырлаған (Рунге-Дюпюитрин белгісі) резеңке немесе пластмасса ойыншық (Ю.И.Бернадский белгісі) белгілері пайда болады. Біртіндеп өршіген сүйек семуінің әсерінен кистаның үстіндегі сүйек ақауларын, бетін шырышты қабықпен сүйектің беткі қабаты ғана жапқан терезе пайда болады. Осының салдарынан кистаның жаңа былқылдақ белгісі мәлім бола бастайды.

1892 жылы Парч түбірлік кисталар гранулематозды периодонтиттердің соңғы сатысы екенін дәлелдеді. Себебі өлеттенген қуыстың қабырғасына эпителий жасуша-клеткалары жабысып, гранулематозды тіндер сұйыққа айналады. Осыған орай кистаның түзілуі организмнің қабыну ошағын сау тіндерден оқшаулау қабілеті деп саналады. Қуыс ішіндегі сұйықтық, оның барлық қабырғаларына бірдей қысым келтіретіндіктен геометриялық дұрыс домалақ пішін береді.

1906 жылы Парч 21 түбірлік кисталардың микроскопиялық зерттеу

нәтижелерінен кистогранулемадағы эпителий жыланкөз арқылы ішке енген ауыздың шырышты қабығынан дамиды деген тұжырым айтты. Бірақ бұл тұжырым жыланкөзі жоқ жердегі гранулемаларға дәлел бола алмады. Эпителий көзі әрбір тістің периодонтында кездесетін Маляссе эпителиальдық аралдарынан дамиды деген тұжырым да бар.

Кисталық қуысты жуан инемен тескен кезде мөлдір сұйықтық алуға болады. Осы иненің көмегімен қуыстағы сұйықтықты түгел сорып алып, орнына рентген контрасты зат (йодолипол, торотраст және т.б.) жіберсе қуыс шекарасының анық көлеңкесі көрінеді. Көлеңке мен қуыстың сүйек қабырғасының арасында жұмсақ қабықтың қалыңдығына тең ара қашықтықты байқауға болады. Киста іріңдеген жағдайда жалпы белгілеріне қоршаған тіндердің қызаруы, ісуі, ұйыспа-инфильтрациясы, киста бар аймақтың ауыру сезімі, дене қызуының көтерілуі қосылады. Егер іріндеген киста жедел остеомиелитке өтсе осы аурудың белгілері басым болады. Кистаның іріңдеуі мен қабыну процессінің өршуіне кистасы бар тіс түбірі өзегіндегі инфекция себеп болады. Өзек ішіндегі инфекцияның өршуіне, организмнің иммунобиологиялық жағдайларының, тұмау, улану, гиповитаминоз, хрониосепис, жарақаттар, тоңу, қатты шаршау, ұйқының қашуы т.с.с. әсерінен әлсіреуі жағдай тудырады. Септігін тигізуші факторларға тіске тиген соққы, стоматит, гингивит, жақ сынықтары, гайморит, жақын маңындағы сүйекке жасалған оталар жатады.

Түбірлік кисталардың клиникалық және рентгенологиялық айқындалуы оның дамуындағы ерекшеліктерге, айналасында қайта қабыну процесстерінің бар-жоқтығына, орналасу ерекшеліктеріне және пайда болған уақытына тікелей байланысты.

Бұл кисталардың көбінесе рентген суретте көлемі онша үлкен еместігі көрінеді. Диаметрі 1,5-2 см кисталар өте сирек кездеседі. Қуыстың ішінде бір немесе бірнеше тістердің түбірлері болуы мүмкін. Себепші тістің ұлпасы түтелдей өлеттенген. Түбірлік кисталар үлкейе келе домалақ пішінін жоғалтады. Олар ұяшық өсінді мен жақ сүйектерінің денесіне ұзына бойына созыла орналасады. Өз жолында тіс түбірлерін ығыстырып немесе оларды айналып өтіп, кейде өзінің ішіне ендіріп те алады. Бұл кездері тістердің тіршілігі мен қуыстың сыртқы кортикалды қабаты сақталады. Киста үлкейген сайын оның көлеңкесінің анықтығы сүйектегі ақаулардың әртүрлі тереңдікте орналасуына байланысты бұзылады. Осындай рентген сурет түбірлік кисталарға тән болмайтындықтан оны амелобластомадан, алып клеткалы ісіктің кейбір түрлерінен, жаратылысы басқа кисталардан айырып анықтауды керек етеді.

Жоғарғы жақ сүйегі кемігінің жұмсақтығыта байланысты онда кездесетін кисталардың көлемі төменгі жақтағы кисталардан үлкен болып

келеді. Жоғарғы жақ сүйегі ұяшық өсіндісінің қысымға кедергісі аз болғандықтан ондағы кисталар жан-жаққа қарай өседі. Кез келген жерде орналасқан кисталардың домалақтығының сақталуы олардың пайда

болған уақытының ұзақтығына байланысты.Төменгі жақтың түбірлік кисталарын ең алдымен қуысты адамантинома мен сауытты кистадан ажырату керек.

Түбірлік кисталардың емі хирургиялық. Егер кистаның диаметрі 1-1,5 см-ден аспаса оларды отасыз-консервативті емдеуге болады.

1892 жылы және 1910 жылы Парч кисталарды емдеудің екі жолын ұсынды: цистотомия (Парч I отасы) және цистоэктомия (Парч II отасы).

Цистотомия немесе пластикалық цистотомия отасы Парчқа дейін ұсынылған болатын. Ол бұл отаны одан әрі жетілдіріп, оның әр кезеңіне мән беріп суреттеп берді. Сондықтан бұл отаны Дюпюинтрин-Парч пластикалық цистотомиясы деп атаған дұрыс. Соңғы кезде бұл ота өте сирек жасалып жүр.

Цистотомия отасы кезінде кистаның алдыңғы қабырғасын ғана алып, оны ауыздың кіреберісімен немесе ауыз қуысымен бір қылып қояды. Ота кезінде қуыстың ішіндегі қысымды жойып, қуыстың біртіндеп тегістеліп одан әрі мүлдем жойылуына әкеліп соғады. Ота қарапайым, аз жарақатты, науқастар оңай көтереді. Бірақ одан кейінгі ақау сақталып, көпке дейін гигиеналық күтім керек етеді.

Цистотомия жасауға болатын жағдайлар:

1. Қуысының ішінде 3 немесе одан да көп (рентген суретінде) периодонт саңылаулары сақталған сау тістері бар кисталар.

2. Мұрын түбінің сүйегі мен таңдай пластинкасы бұзылған жоғарғы жақтың үлкен кисталары.

3. Төменгі жақ денесінің сүйегі 1-0,5 см-ге дейін жұқарған аумақты кисталар. Бұл жағдайда кистаның қабығын жартылай сақтау жақтың патологиялық сынуының алдын алу шарасы болып табылады.

4. Ауыр стоматологиялық аурулармен сырқаттанған немесе жасы ұлғайған науқастар.

Цистотомия отасына тек себепші тісті ғана дайындайды, басқа тістер қуыстың ішінде болғанымен отадан соң кистаның қабымен жабылған күйі қалады. Төменгі жақтың үлкен кисталарына ота жасау кезінде жақ сынып кетпеу үшін құрсаулар салынады. Ота жергілікті жансыздандыру арқылы жасалады. Көлемі сүйек ақауының көлеміндей шырышты қабық пен сүйектің беткі қабығынан тұратын жартылай сопақ құрақ іріп алынады. Себепші тісті сақтап қалатын болса құрақтың негізін қызыл иекке қаратпауға болады. Себебі тіс түбірін кескеннен кейін осы құрақпен үстінен жабу керек. Сүйек жаңалаштанғаннан кейін бормен және трепанмен қуыстың беткі қабырғасын өз диаметрінен үлкенірек етіп алады. Себебі сүйек жазылу кезінде ақаудың пішіні кішірейеді. Кисталық қуысты жуып, шырышты қабық пен сүйектің беткі қабығынан тұратын құрақты йодоформды дәкемен көмкеріп қояды. Кейбір ғалымдар көмкерілген құрақты кистаның қабығына тігіп қояды. Кистаның қабығын ауыз кіреберісінің шырышты қабығына тігу әдісі де қолданылады.

Отадан 6-8 күннен кейін йодоформды тампон ауыстырылады. Себебі

оған сілекей сіңіп, жарадан оқшаулана бастайды. Осы тәртіппен тампон 3-4

рет ауыстырылады. 3 аптаның соңына қарай жараның айналасы эпителийленіп ауыздың кіреберісімен немесе ауыз қуысымен жалғасқан қосымша қуыстар пайда болады.

Цистоэктомия (Парч II отасы) бұл кистаның қабығын түгелдей алып тастап жараны тігу отасы.

Цистоэктомия отасын жасауға болатын жағдайлар:

1. Одонтогенді эпителийдің дамуына себеп болған киста.

2. 1-2 сау тістердің көлеміндегі кішігірім кисталар.

3. Төменгі жақтық көлемді кистасы. Кистаның орналасқан жерінде тістер болмауы және жақ үшін денесінің сүйегі сынбайтындай қалыңдықта (1 см-ге дейін) болуы керек.

4. Жоғарғы жақтың көлемді кисталары. Киста бар жерде тістер және мұрын түбінің сүйегі сау болып, гаймор қуысында қабыну процесстерінің нышаны болмауы керек.

Біртүбірлік кисталарды алу алдында түбір өзегін цементті түбірден сыртқа шығарып бітеме-пломбылау керек. Көптүбірлі тістер мен жарып шыға алмаған тістерді сақтап қалу мүмкін болмаса ота кезінде оларды жұлып тастайды.

Киста аймағындағы сау тістер электр одонтометрмен тексеріліп, токқа тістің әсер етуі төмен болса, тиісті ем жасалуы керек. Мұндай тістердің түбір өзектері себепші тісті емдегендей цементпен бітеме-пломбыланады. Ота өткізгіштік және жайылмалы жансыздандырулар арқылы жасалады. Жақтың ұяшық өсіндісінің сырт жағынан, негізін өтпелі қатпарға қаратып, жартылай сопақ немесе трапеция тәрізді құрақ кесіледі. Құрақтың көлемі киста көлемінен үлкен болуы керек. Құрақты сүйектен қашау-распатормен сыдырып алады. Одан соң болашақ ақаудың орнын домалақ бормен тесіп сопақ бормен бір-бірін қосады. Дөңгелек пішінді сүйек пластинкасы алынып тасталады. Қуыстың алдыңғы қабырғасы ашылады. Егер сүйекте тесіктер болса қысқашпен кеңітіледі. Кистаның қабығын сүйек қабырғасынан ажыратады, бірақ себепші тіс түбірінің ұшынан ажыратпайды. Кистаның қабығын түгелдей ажыратып болған соң түбірдің ұшы бормен кесіліп кистамен бірге алынып тасталады. Одан кейін қуысты қайта мұқият тексеріп, қабықтың қалғаны болса алып, түбірдің өзегі цементпен бітеме-пломбыланғанына көз жеткізу керек.

Киста алынып тасталғаннан кейін алдын ала дайындалған тістердің түбірлеріне кесіп алып тастау отасы жасалады. Отадан кейін сүйектің өткір қырларын тегістеп қуысты қан ұйығымен толтырады. Сыдырылған құрақ кетгутпен тігіледі.

Жоғарғы екінші күрек тістен пайда болған кисталар таңдайға өсіп, таңдай сүйегінің сорылуына әкеліп соғады. Ота кезінде кистаның қабығы

сүйектің беткі қабығымен етене өсіп кеткендіктен түгелдей алу мүмкін болмайды. Сондықтан таңдай жағынан цистотомия отасын жасаған жөн.

Фолликулярлық кисталар. Одонтогенді кисталардың екінші тобын фолликулярлық кисталар құрайды. Бұлар түгелдей жетілмеген тіс сауыттарының айналасында түзіледі (А.И.Евдокимов). Жақ кисталарының іпгінде бұл кистаның үлесіне 4-6% тиеді. Одонтогенді кисталардың басқа түрлері (аралық, тіс жару кисталары) сирек кездеседі. Фолликулярлық кисталардың табиғаты мен дамуы күні бүгінге дейін белгісіз болып отыр. Кейбір ғалымдардың айтуынша оның дамуы түбірлік кистаның дамуындағыдай сүт тістердің түбір ұшындағы қабыну процесстері себеп болады. Қуыстың эпителийленуі Маляссе эпителий қалдықтарынан немесе тұрақты тіс ұрығының эмалінен түзіледі деп түсіндіреді. Енді бір ғалымдар бұл кисталарды ісіктерге жатқызып, тіс ұрығының даму барысындағы өзгерістері деп түсіндіреді. Фолликулярлық кисталар деген терминді біреулердің айтуынша қабынудың әсерінен, ал екіншілердің айтуынша тіс түзілетін эпителийдің жетілмеуінен пайда болатын одонтогенді кисталарды біріктіретін жинақты ұғым түрінде қарау керек.

Фолликулярлық кисталар түбірлік кисталарға қарағанда көбінесе төменгі жақтың денесі мен бұрышында кездеседі. Кейде бір ауруда бірнеше кистаның болуы да мүмкін. 30 жасқа дейінгі кісілерде жиі кездеседі. Түбірлік кисталарға қарағанда фолликулярлық кисталар сирек іріңдейді. Бұл киста кезінде жас адамның тіс қатарында бір тұрақты тістің жоқтығы байқалады. Көп жағдайда оның орнында сүт тісі сақталған. Түбірлік кисталарға қарағанда сүйектің ақаулануы немесе жұқаруы өте сирек кездеседі. Клиникалық көрінісі мен нақтамасы түбірлік кисталармен бірдей.

20.2. АМЕЛОБЛАСТОМА (АДАМАНТИНОМА)

Эмаль органы эпителийінен немесе Маляссе жасуша-клеткаларына ұқсас эмбирон эпителийі қалдығынан пайда болатын тіске байланысты өсетін ең жиі кездесетін ісік. Атауының болуы (көп камералы кистома, пролиферацияланушы жақ кистасы, орталық парадентарлы кистома, кистааденома, адамантинум т.б.) оның құрылысының күрделі клиникалық көріністерінің маңызды екендігін дәлелдейді.

Нәрестелер мен қарттарда да кездесуі мүмкін, бірақ, ол негізінен 21 мен 40 жас аралығындағы адамдарда кездеседі. Әйелдер көп ауырады. Ісік төменгі жақтың бұрышы мен бұтағында, төменгі ақыл тістер төңірегінде жиірек, жақ денесінде сирегірек кездеседі.

Макроскопия көрінісіне қарай амелобластоманың 2 түрі бар: кисталы және көлемді. Бұл түрі ұршық немесе цилиндр тәрізді болып, сау сүйектен анық білініп, іші ашық сұр затқа толы келеді. Өте үлкен болып өскенде сүйектің кортикал пластинкасын тесіп, жұмсақ тінге өтеді.

Кисталы түрі астарына эпителий, дәнекер тіні төселген, көп орталықтан өсетін қуыстар көрінісіне ұқсайды. Қуыстар арасында сау сүйек перделері сақталады. Қуыстар сұйық немесе жартылай сұйыққа толы болады. Ісіктің негізгі бөлігі қуыстардан тыс орналасады. Қуыстарға қарап сұрыптау онша дұрыс емес, себебі, қомақты ісіктің де орта тұсында киста қуыстары кездеседі. Олар әрі қарай өсіп қомақты ісікке айналуы мүмкін.

Амелобластомалардың микроскопиялық көрінісі әрбір ісікте ғана емес, тіпті бір ісіктің өзінің әр жерінде әртүрлі болады. Бұл құбылыс оларды зерттеуді қиындатады. Амелобластоманың нақтылы классикалық құрылымында эмальдың өсуінің алғашқы сатыларына тән ерекшеліктер көрінеді. Өсіп жетілген эпителий әртүрлі клеткалардан құралған. Аталған өсінділер мен ісіктердің шетінде цилиндр тәрізді клеткалар, ал ортасына таман полигонал, сосын жұлдызша клеткалар орналасады.

Соңғы 25 жыл бойы жүргізілген гистологиялық зерттеулердің нәтижесі бойынша көріністері әртүрлі болып келетін, түрліше гистологиялық құрылымдардың бірсыпырасы «амелобластома» деген атпен аталды (Ермолаев И. И. 1962,1965).

Негізгі гистологиялық түрлерге кәдімгі амелобластома, адено-амелобластома, одонтопластикалық және меланоамелобластомалар жатады. И. И. Ермолаев амелобластомалардың тоғыз түрін ажыратады:

1. Тіс ұрығының эмаль мүшесіне ұқсас құрылымы бар;

2. Стромасынан едәуір үлкен трабекулярлы немесе құрылысы ұяшық тәрізді паренхимасы бар;

3. Эпителийдің дистрофиялық өзгерістерінің нәтижесінде пайда болған ірі онкоцит тәрізді жасуша-клеткалары басым;

4. Паренхимасында кейде эпидермоидты құрылысы бар ангиоматоз бен қан құйылу ошақтары бар кәдімгі плексиморфты түрі;

5. Тіс өсіп шығатын жапырақшаға ұқсас бұтақты эпителий жолшалары бар;

6. Әрі қарай дамымайтын тығыз орналасқан базальды жасуша-клеткалардың үлкен жолшалары мен жинағынан тұратын;

7. Конгруентті орналасқан эпителиальды жасуша-клеткалы алаңдарының бар екендігімен сипатталады. Олар стромасы гиалиноздалып түзілген денелері кейде минерал тұздары шайылуына шалдыққан тікенек қабатына ұқсас.

8. Жиналған оксифилді ошақтарының минерал тұздары шайылып аденоматозды құрылымдарының басымдылығымен ерекшеленеді.

9. Пигментті жасуша-клеткалы, альвеолярлы құрылымды шағын ошақтары бар.

Амелобластомалардың пайда болуы бүгінгі күнге дейін белгісіз болып келді. Кейбір мамандар ісік тіс ұрығы өсуінің бұзылуы салдарынан келіп шығады десе, көпшілік ғалымдар ол ауыз қуысының кілегей қабығының эпителий элементтерінен бастау алады деп ой қорытады (жабынды эпителий, безді эпителий).Одан басқа жекелеген ғалымдардың ойынша ісік фолликулярлы кисталардың эпителий төсенішінен келіп шығады.

Амелобластомалардың 5%-ға дейіні қатерлі ісікке айналып, лимфа түйіндеріне метастаздар береді. Бұл ісіктің барлық түрлерінің сыртында, жылдам өсе бастаған кезінде эпителийдің белсенді ұйыспа-инфильтрациялы

қабаты көрінеді. Ісіктер өсе келе маңындағы сау сүйектен шығып, кейде капсулаға айналады.

Рентген суретте амелобластомалар бір немесе бірнеше камералы қуыстар болып көрінеді. Кейде кортикал пластинкаға әртүрлі тереңдікте батып, бір қарағанда, қуыс араларында перделері бар көп кисталы ісік сияқты жалған көрініс береді. Әдетте қомақты амелобластомалар рентген суретте түрліше жарық өтетін бір үлкен камера болып көрінеді. Аса үлкен көлемді бола тура сүйектің кортикал пластинкасы жұқарғанымен, оны аса көп томпайтпайды, бұзып өтпейді. Кисталы түрі араларында сүйек тіндері сақталған есепсіз көп ортадан өсіп шыққан жеке қуыстарға ұқсайды. Орасан үлкен қуыс пайда болса да ісіктің негізгі бөлігі, белгілі киста аймағынан алыс орналасып, өсе келе олар бір-бірімен жалғасып кетеді.

12-15% жағдайда, кисталы амелобластома қуысында ретенцияға ұшыраған тіс немесе толық қалыптаспаған тіс ұрығы кездеседі. Амелобластомалардың кисталы түрлері бұл ісіктердің басым көпшілігін құрайды. Олар әдетте төменгі жақтың бұрышына орналасып, әрі қарай бұтаққа немесе жақ денесіне бағыттала өседі. Ол үлкен аймақты зақымдап кортикал пластинканы тіл және ұрт тұсына қарай айтарлықтай ендіреді. Қомақты амелобластомаға қарағанда жиірек перделермен бөлінген бірнеше ірі қуыстардан түзілген сияқты, жалған көрініс береді. Рентген көрінісінде шеткі қуыстарға қарағанда орталық қуыстар ашығырақ келетіні байқалады. Кейбір қуыс тұсында кортикал пластинканың сорылып кеткені де жалған көрініс. Дегенмен, ісік кортикал пластинканы жарып сүйек сыртына шығуы мүмкін. Бұл жағдай қомақты амелобластомаларға қарағанда кисталы түрінде жиірек кездеседі. Қуыс іріңдегенде, рентген суретте ішіндегі сұйықтың деңгейі байқалады.

Олар төменгі жақ өзегіне жақын орналасса, оны төмен қарай ығыстырады. Егер кистаның ішінде азу тістер кездессе, онда ісік фолликулярлы кистадан өсіп шықты деп ойлауға болады.

Амелобластоманы, клиникалық көріністері ұқсас келгендіктен остеобластокластомадан ажырату керек. Остеобластокластомада аурудың алғашқы белгілерінің қатарына себепсіз пайда болған тіс ауруы болса, амелобластокластомада бұл жағдай сирек кездеседі. Остеобластокластомада тістер жиірек босап қалады. Кисталы амелобластомада пункциядан холестерин түйірлері бар сұйықтық алынса, остеобластокластомада қанды сұйықтық алынады. Аталған айырмашылықтар ісікті шамалап қана анықтауға мүмкіндік береді. Нақты дәлелді биопсиялық зерттеу ғана көрсетеді.

Одонтогенді кисталардан ажырату қажеттігі олардың белгісіз басталып, ауырмай өсіп, жақты деформациялайтын ұқсастықтарына негізделген. Түбірлік кисталар амелобластомадан ұлпасыз немесе өлі ұлпасы бар тіспен байланыстылығымен ерекшеленеді. Оларды анамнез, клиника, рентген арқылы анықтау онша қиын емес.

Амелобластомалардың емі хирургиялық. Оларға киста тәрізді ота

жасау, айтарлықтай нәтиже бермейді. Ісікті сау сүйекті қамти мұқият қырнап сылып алу кейбір адамантиномаларды емдегенде тәуір нәтиже беруі мүмкін. Ісік қайта шығып малигнезация қаупі орын алмас үшін, ісікті оның айналасындағы сау тіндермен қоса алып тастау керек. Әдетте жақ сүйегіне резекция жасалынады. Бірақ кесіп алу-резекция қатерлі ісіктерге қарағанда сәл азырақ жасалынады. Егер адамантинома жақ айналасындағы тіндерге өткен болса, онда субпериостал резекция жасаумен шектелу жеткіліксіз. Зақымдалған жақ айналасындағы тіндерді де қоса алып тастау керек.

Дата добавления: 2014-11-18