Актывізацыя сектанцкай палітыкі Камінтэрна напярэдадні другой сусветнай вайны. Рэпрэсіі супраць дзеячаў Камінтэрна і кампартый

Стварэнне і дзейнасць Народных франтоў не дапамаглі нанесці паражэнне фашызму, а напрыканцы 1930-х гг. гэтая тактыка была проста адкінута. Сталінскія рэпрэсіі ў СССР выклікалі сур'ёзныя пытанні ў заходніх камуністычных партыях. Тым больш, што іх ахвярамі станавіліся і супрацоўнікі апарату ВККІ, кіруючыя кадры і актывісты, шараговыя члены еўрапейскіх камуністычных партый.

Асабліва ганебнай старонкай сталінскай палітыкі стала паступовае знішчэнне Камуністычнай партыі Польшчы. З пачатку 1930-х гг. галаслоўна сцвярджалася, што яе наваднілі агенты "дэфензівы" і да канца 1937 г. партыя была практычна абезгалоўлена, а ў 1938 г. ВККІ прагаласаваў за яе роспуск (Камуністычная партыя Заходняй Беларусі былі ліквідавана разам з ёй).

Рэпрэсіі вельмі моцна аслабілі Камінтэрн. Падпісанне ў жніўні 1939 г. савецка-германскага пакту аб ненападзенні, а потым пачатак сумесных дзеянняў СССР і Германіі супраць Польшчы ў верасні проста паралізавалі дзейнасць Камінтэрну. Поўная адмова ад крытыкі нацысцкага рэжыму і нават пазітыўныя яго ацэнкі з боку савецкага кіраўніцтва і прэсы цалкам дэзарыентавалі арганізацыю. У 1943 г., напярэдадні ўступлення савецкіх войск ў замежную частку Еўропы, Камінтэрн быў распушчаны.

Сацыял-дэмакратыя пасля першай сусветнай вайны. Аднаўленне дзейнасці ІІ Інтэрнацыяналу. Стварэнне ІІ ½ Інтэрнацыяналу. Рабочы сацыялістычны інтэрнацыянал (РСІ), яго праграмныя ўстаноўкі.

У лютым 1919 г. у Берне прайшла міжнародная канферэнцыя, у якой ўзяла ўдзел большасць старых сацыял-дэмакратычных партый. У прынятых рэзалюцыях гаварылася пра неабходнасць адраджэння ІІ Інтэрнацыяналу ("Бернскі Інтэрнацыянал"). У ліпні 1920 г. Жэнеўскі кангрэс афіцыйна абвясціў яго аднаўленне.

Другая частка сацыял-дэмакратыі, напрыклад, брытанская Незалежная лейбарысцкая партыя, Незалежная сацыял-дэмакратычная партыя Германіі, французская сацыялістычная партыя, аўстрыйскія сацыял-дэмакраты і некаторыя іншыя, якія разышліся па некаторых пазіцыях з ІІ Інтэрнацыяналам і не далучыліся да Камуністычнага Інтэрнацыяналу, напачатку 1921 г. стварылі ІІ ½ Інтэрнацыянал ("Венскі Інтэрнацыянал"). Але паступовае згортванне класавых бітваў вяло да збліжэння і зліцця памяркоўных арганізацый рабочага руху. У траўні 1923 г. у Гамбургу адбыўся Ўстаноўчы кангрэс Рабочага Сацыялістычнага Інтэрнацыяналу (РСІ), на якім былі прадстаўлены 43 партыі з 30 краін (яны аб’ядноўвалі каля 6 млн.). Асноўнымі мэтамі сацыял-дэмакратычнага руху былі абвешчаны: барацьба за дэмакратызацыю палітычнай сістэмы і паляпшэнне ўмоў працы, змаганне з любымі праявамі экстрэмізму, у тым ліку з бальшавізмам і фашызмам. У адрозненне ад Камінтэрну, паўнамоцтвы яго кіруючых органаў былі моцна абмежаваныя і зводзіліся да агульнай каардынацыі дзейнасці нацыянальных партый.

Асноўнай сферай уплыву сацыялістычнага руху заставаліся развітыя краіны Еўропы, дзе рабочыя партыі даўно паспелі стаць звыклым удзельнікам палітычных працэсаў. Прычыны слабай папулярнасці сацыял-рэфармісцкіх ідэй у менш развітых краінах Еўропы, пошукі шляхоў пашырэння там свайго ўплыву мала займалі лідэраў РСІ. Галоўнай тэмай Марсельскага (1925) і Брусельскага (1928) кангрэсаў стала барацьба за мір. Рабочыя партыі і арганізацыі арыентаваліся на ўмацаванне "гаспадарчай дэмакратыі" (умацаванне правоў прафсаюзаў, гарантый 8-гадзіннага рабочага дня, пашырэнне сістэмы сацыяльнага страхавання, абмежаванне дзейнасці манаполіяў).

Дата добавления: 2014-11-08