Усеагульная забастоўка 1926 г. Закон 1927 г. аб адносінах у прамысловасці. Мандызм. Выбарчая рэформа 1928 г

Працоўны канфлікт у вугальнай прамысловасці, які разгарэўся ў 1925 г., прынёс перамогу трэд-юніёнам. Урадавыя саступкі гарнякам справакавалі актывізацыю забастовачнага руху ў іншых галінах. У траўні 1926 г. у краіне адбылася першая ў брытанскай гісторыі ўсеагульная забастоўка. Яе размах вымусіў урад унесці істотныя змены ў рабочае заканадаўства.

У 1927 г. быў прыняты закон аб адносінах у прамысловасці ("Закон аб прамысловых канфліктах і прафсаюзах"). Гэта была спроба максімальна дэпалітызаваць трэд-юніёны. Згодна з дакументам, незаконнымі абвяшчаліся любыя ўсеагульныя стачкі, скіраваныя на тое, каб прымусіць ўрад да якіх-небудзь дзеянняў, а таксама масавае пікетаванне ў мэтах "запужвання каго-небудзь" (г.зн. для ўздзеяння на штрэйкбрэхераў). Закон таксама прадугледжваў строгую рэгламентацыю фінансавай дзейнасці прафсаюзаў для збору сродкаў на палітычную дзейнасць.

Значныя змены закранулі сферу сацыяльнай палітыкі дзяржавы. Два законы, прынятыя ў 1928 і 1929 гг., прадугледжвалі дэцэнтралізацыю падтрымкі маламаёмасных слаёў і больш высокія патрабавання да саіскальнікаў дапамог. Гэтыя змены ішлі цалкам у рэчышчы палітыкі ўрада, накіраванай на павышэнне эфектыўнасці і рацыяналізацыі вытворчасці і эканамічнай сферы ў цэлым.

Разам з тым, для прадухілення працоўных канфліктаў і прымірэння інтарэсаў працы і капіталу ў 1928 г. была створана спецыяльная ўрадавая камісія пад кіраўніцтвам банкіра Альфрэда Монда. У яе задачу ўваходзіла распрацоўка прынцыпаў урадавай палітыкі ў галіне працоўных адносін. Супольна з Генеральнай радай трэд-юніёнаў камісія распрацавала шэраг дакументаў, якія былі закліканыя не дапусціць выкарыстання слушнай ідэі рацыяналізацыі вытворчасці у якасці прылады для дадатковай эксплуатацыі рабочых. Урадавая палітыка ў гэтым накірунку атрымала назву "мандызм".

Нетрываласць стабілізацыі ў Вялікабрытаніі і адсутнасць новых папулярных ідэй напярэдадні выбараў, што набліжаліся, падштурхнулі ўрад С. Болдуіна да ініцыіравання чарговай выбарчай рэформы. "Парламенцкі акт" 1928 г. ураўняў выбарчыя правы жанчын і мужчын і пашырыў кола выбаршчыкаў за кошт найменш забяспечаных слаёў. Гэта дазволіла павялічыць колькасць брытанскіх выбаршчыкаў да 29 млн.

У адрозненне ад кансерватараў, лейбарысты карэнным чынам перагледзелі свае ідэйныя ўстаноўкі. Іх новая праграма "Нацыя і лейбарызм" была пазбаўленая ўсялякага радыкалізму і па многіх параметрах нагадвала праграму прагрэсісцкай буржуазнай партыі.

Травеньскія парламенцкія выбары 1929 г. упершыню ў гісторыі прынеслі перамогу Лейбарысцкай партыі. Хаця 287 галасоў лейбарысцкай фракцыі па-ранейшаму не хапала, каб дыктаваць сваю волю буржуазным партыям (кансерватары і лібералы мелі адпаведна 260 і 59 мандатаў), гэты поспех пацвердзіў абгрунтаванасць прэтэнзіяў партыі на месца лібералаў у сістэме брытанскай двухпартыйнасці. Як і пяць гадоў таму, права сфарміраваць урад атрымаў Р. Макдональд.

Дата добавления: 2014-11-08