Сацыяльна-эканамічныя і палітычныя вынікі першай сусветнай вайны для Італіі. Ператварэнне Італіі з аграрнай у аграрна-індустрыяльную краіну

Знешняя палітыка Францыі напярэдадні другой сусветнай вайны.

Прыход да ўлады ў Францыі Народнага фронту мінімальна паўплываў на яе знешнепалітычную лінію. Прынцып "неўмяшання" ў іспанскія справы і поўнае бяссілле перад воляй фашысцкіх лідэраў не толькі неслі шкоду міжнароднаму аўтарытэту Францыі, але таксама разбуралі і без таго нетрывалае адзінства ўдзельнікаў кааліцыі (камуністы рашуча асуджалі палітыку ўраду па іспанскаму пытанню). Тое ж бяздзеянне Францыя прадэманстравала і ў час аншлюсу Аўстрыі.

Яшчэ больш яўным курс на "замірэнне агрэсара" стаў пры Э. Далад’е. Але Мюнхенскае пагадненне 1938 г. стала яго апошнім “поспехам”. Зрыў франка-савецка-брытанскіх перагавораў у Маскве летам 1939 г. і змова Гітлера са Сталінам аб падзеле Усходняй Еўропы на сферы ўплыву рабіла вайну для Францыі немінучай.

Тэма 12. Італія ў 1918-1922 гг.

Першая сусветная вайна скончылася для Італіі 3 лістапада 1918 г. У гэты дзень на віле Джусці (каля Генуяй) яна падпісала перамір’е з фактычна сканаўшай Аўстра-Венгрыяй. У эканамічным плане вынікі вайны аказаліся даволі супярэчлівымі. З аднаго боку перамога дорага абышлася краіне. Вялікімі аказаліся чалавечыя страты: на фронце загінула каля 680 тыс. чалавек, было паранена звыш 1 млн. італьянцаў. На 60% скараціўся гандлёвы флот краіны. Ваенныя выдаткі дэзарганізавалі фінансы і ўзмацнілі залежнасць ад замежнага капіталу. Запазычанасць краіны перад Вялікабрытаніяй і ЗША складала, адпаведна, 2,5 і 1,5 млрд. лір. Найважнейшая ў сельскагаспадарчых адносінах поўнач Італіі была практычна спустошана. Агульныя вайсковыя выдаткі былі роўныя адной трэці нацыянальнага багацця краіны.

Ваенныя разбурэнні і цяжкасці былі паглыбленыя эканамічным крызісам, які паразіў Італію ў 1919-1921 гг. Ва ўмовах пераводу эканомікі на мірныя рэйкі, прадпрыемствы цяжкай прамысловасці, пазбаўленыя дзяржаўных заказаў пачалі згортваць вытворчасць. Па падобных прычынах стаў адчувацца недахоп сыравіны. Пачало расці беспрацоўе. Ужо ў 1919 г. яно наблізілася да 400 тыс. чалавек.

З іншага боку,патрэбы вайны прывялі да зрухаў у прамысловым развіцці краіны. З аграрнай Італія ператвараецца ў аграрна-індустрыяльную краіну. Найхутчэйшымі тэмпамі ішло развіццё металургічнай, машынабудаўнічай і хімічнай прамысловасці. Пры падтрымцы дзяржаўных крэдытаў і ў выніку канцэнтрацыі капіталу і цэнтралізацыі вытворчасці з’яўляюцца буйныя манапалістычныя аб’яднанні, напрыклад, "Ансальда", "Ільва", ФІАТ і г.д. Пры гэтым утварэнне і развіццё канцэрнаў суправаджалася разарэннем дробных і сярэдніх прадпрыемстваў, асабліва, у лёгкай прамысловасці.

Поруч з аднабаковасцю прамысловага развіцця – цяжкая прамысловасць развівалася за кошт лёгкай – яшчэ адной з асаблівасцяў пасляваеннай італьянскай эканомікі было паглыбленне бездані, што падзяляла адносна прамысловаразвітую Поўнач і адсталы аграрны Поўдзень.

Дата добавления: 2014-11-08